'In het dagelijks leven ben ik helemaal niet zo mysterieus als op het podium'

Zangeres Sylvie Kreusch maakt al muziek sinds 2007. Dat deed ze eerst met haar schoolvrienden in Soldier's Heart en vervolgens met haar toenmalige lief, Maarten Devoldere, als achtergrondzangeres bij Warhaus. Nu slaat ze (eindelijk) de solo-rijbaan in met haar debuutalbum Montbray.

De artiest woont in Antwerpen. Wanneer de bel rinkelt, verschijnt eerst de snuit van haar hond Kratje voordat Sylvies rode lokken door de opening komen piepen: 'Is het oké dat we naar het park wandelen? Ik moet Kratje nog uitlaten.' Ze trekt haar leren jas en combat boots aan, voordat we de koude trotseren.

Redhead and raging

'I am a redhead and I'm raging'; rood haar heb je nog steeds, maar ben je ook nog zo woedend?Sylvie Kreusch:
'Nee, absoluut niet, maar die zin heeft in de hele campagne veel betekenis gekregen. Ik ben eigenlijk al een tijdje aan het denken om mijn haar terug te kleuren, maar ik zou het nogal flauw vinden om daar tijdens de shows opeens met een blonde coupe te staan.'

'Zo lang dat ik tour, ga ik het nog eventjes rood houden. Let it all burn, dat is wat ik puur uit rage geschreven heb. Maar wanneer je je dan niet meer kwaad voelt, schaam je je wel wat. Dan denk je: Oh neen, ik voel mij helemaal niet meer zo.'

Hoe kanaliseer je terug naar die gevoelens tijdens de shows?
'Als ik de nummers live breng, is dat puur acteren. Walk Walk gaat over vooruitgaan en het genezingsproces na een breuk, maar dan moet je dat ineens brengen in een fase waarin je weer wat verloren bent.'

'Het is eigenlijk een beetje als een dagboek herlezen. Dat is heel belangrijk en ik denk dat iedereen dat zou moeten doen. Als je het opnieuw moeilijk hebt, kan je kijken naar die momenten en weet je dat alles terug goed komt. Je bent in staat om te genezen en om eruit te leren. Je kan wel nog geëmotioneerd worden van je eigen liedjes.'

Enkele nummers gaan over de breuk tussen jou en Maarten Devoldere (zanger van Balthazar, red.). Is het een ode aan die periode uit je leven?
'Hij is niet het centrum van de plaat; dat ben ik. Zo gaat er ook een nummer over een man die ik leerde kennen na mijn relatie met Maarten en die mij uit mijn verdriet heeft getrokken. We gaan daar niet onnozel over doen. Er is ook een nummer dat over vriendschap gaat. De plaat gaat meer over mezelf en wat er op mijn pad is gekomen na de breuk.'

'Vanaf dat een breuk verwerkt is, kan dat ook echt wel. Elkaar vergeven is the best way of healing. Dat doe je niet voor die persoon, maar voor jezelf om die kwaadheid los te laten, want dat is super vermoeiend.'

'Dat is de reden waarom mensen verbitterd zijn, omdat ze woede vasthouden. Dat is misschien ook een beetje mijn boodschap met de figuratie van Maarten in de videoclip van Let it all Burn: je kan er mee lachen achteraf.'

Een open (dag)boek

Heb je soms spijt dat je jouw dagboek met al die mensen hebt gedeeld?
'Ja (lacht). Als je zo persoonlijk bent, gaan mensen ook sneller een mening over je kunnen formuleren. Als ik een mega conceptueel album had geschreven over bomen, dan zou niemand snel een oordeel over mij kunnen maken.'

'Maar soms krijg je zulke mooie complimenten van mensen. Je voelt je als muzikant vaak nutteloos in de wereld en op die momenten denk je: Wow, ik heb echt mensen geholpen met een liedje zoals Walk Walk. Dat is kei schoon en dan besef je dat je het eigenlijk daarvoor doet.'

Heb je een favoriet lied op je nieuwe album?
'Nee, eigenlijk niet. Ik vind dat echt moeilijk. Ik zeg altijd dat de moeilijkste nummers de vrolijkste zijn. Dan ben je er het meest trots op omdat er niets zo moeilijk is als een vrolijk nummer maken dat wel nog geloofwaardig is, dat zijn coolness nog niet is verloren. Maar het zijn allemaal mijn baby's.'

'Een rode draad is niet echt aanwezig doorheen het album. Het tempo doet veel en technische dingen zijn daarin heel belangrijk. Je moet een bepaald hoogtepunt bereiken en dan weer dalen. Maar qua verhaal loopt alles een beetje door elkaar. De hele plaat is sowieso kei manisch; een beetje zoals een liefdesbreuk aanvoelt. Dat is wel leuk, want daardoor zit er genoeg variatie in.'

Ben je dan tevreden als je hoort dat Adele de shuffleknop heeft laten verwijderen bij albums op Spotify?
'Wat heeft ze gedaan? Bestaat er een shuffleknop bij albums? De volgorde van je plaat en je liveset is heel belangrijk. Een nummer kan zoveel beter zijn als het na een bepaald ander nummer komt. Daar wordt keihard over nagedacht. Ja, die shuffleknop is gewoon heel voos, tout court.'

De echte Sylvie

Op de kunstschool kon je aan jouw creativiteit geen uiting geven. Waar heb je dan de Sylvie gevonden die je vandaag bent?
'Dat is er niet opeens gekomen, maar is gegroeid door onder andere op het podium te staan. Ik ben rustiger dan vroeger. Je blijft gewoon evolueren en hopelijk in de goede richting (lacht). Maar het kan ook opeens downhill gaan.'

'Bij momenten voel je dat je er echt totaal niet inzit. Maar het is dan een kwestie om dat niet te laten zien. Vaak komen mensen na een concert vertellen hoe zelfzeker ik eruit zag terwijl ik het totaal niet heb gevoeld. Het is de kunst van mijn gevoelens een beetje te verbergen. Als je een slechte dag hebt, is dat niet altijd even gemakkelijk.'

Staat dé Sylvie dan op het podium?
'Ik heb me dat twee jaar lang afgevraagd: ben ik dat wel? Het is niet dat je op het podium staat en heel zelfbewust een rolletje aanneemt. In het dagelijkse leven ben ik helemaal niet zo mysterieus als op het podium of ga ik meer de confrontatie uit de weg. Het is een vergrote versie van mezelf. Je kan dat vergelijken met hoe wij onszelf voorstellen op Instagram: je wilt trots zijn op jezelf.'

'De dingen die ik zeg in mijn teksten en de manier waarop ik zelfverzekerd op het podium sta, dat ben ik. Maar dat is ook vooral iemand die ik in het echte leven wil zijn. Het zit in mij, maar misschien moet je dat niet elke dag zijn. Je kan niet elk moment van de dag de beste versie van jezelf zijn. Je acteert dus voor een deel binnen je eigen rol.'

Heb je ambities om ooit een acteercarrière te starten?
'Nee. Ze vragen me vaak om in videoclips mee te spelen, maar ik weet niet of ik kan acteren. Ik vind dat heel moeilijk, zeker met tekst. Maar ik zou wel nooit “neen” zeggen wanneer David Lynch mij aanspreekt; dat zou dom zijn.'

'Met je eigen projecten heb je zoveel controle over alles, maar als actrice in een film heb je dat niet. Dan ben je zo’n popje van de regisseur en dat zou ik misschien niet aankunnen, omdat ik het gewend ben om de controle te hebben.'

Regisseer je al jouw videoclips zelf?
'Ik maak alle moodboards, en dan regisseer ik samen met Alessandro Cangelli. We kennen elkaar al sinds het derde middelbaar. Hij begrijpt wat ik bedoel.'

'Alessandro is ook de ontwerper van de albumcover. Oorspronkelijk was het een handtas, gemaakt door Stef Van Looveren, een van mijn beste vrienden en een zotte kunstenaar. Elk detail is krachtig en zegt veel. Ik vond het belangrijk dat de albumcover niet gewoon een fashionshoot was, maar dat het ook iets poëtisch heeft. Tijdens het videobellen had Stef voor de grap een van de hoofdjes van het koppeltje ervan gehaald. Ik dacht: genius! Opeens had het zoveel meer betekenis.'

Je wordt vaak omschreven als een muze, maar wie of wat is jouw muze?
'Kratje, mijn hond. Maar ik heb meerdere muzes: mijn beste vrienden, bepaalde liefdes of dates. Op een manier is ook je ex nog altijd een muze. Muzes zijn mensen die je gevormd hebben als persoon; iedereen heeft een muze.'

'Ik haal soms ook ideeën uit films. Voor de videoclip van Please to Devon hebben we bijvoorbeeld inspiratie gehaald uit een Italiaanse film van in de jaren 60, The Girl with the Pistol. Ik ben een dromer en dat is misschien juist een romantische ziel die graag in een film wil leven. Mijn muziek is daarom heel filmisch.'

Heb je soms spijt dat je deze job doet?
'Ja, vaak. Ik heb geen back-up. Soms denk je: wat een onrealistische job. Je hebt niet die houvast en elke dag is een verrassing. Ik hoop gewoon dat ik genoeg financiële vrijheid heb, zodat ik een familie kan stichten.'

'Ik zou sowieso blijven zingen, hoor. Dat is onvermijdelijk, want het maakt mij gelukkig. Het is mijn uitlaatklep.'

Wat mogen we verwachten van je concert in Het Depot op 21 december?
'De eerste keer dat ik in Leuven was, was het zo gezellig en klein in STUK. Ik hoop wel dat er wat meer mensen komen de volgende keer (lacht).'

'Het wordt de gewone set, maar dan zonder onze gewoonlijke percussionist. Die is gevallen en ligt de komende zes weken plat. Het gaat wel goed komen hoor, maar als je geen corona hebt, kan je dus nog altijd vallen.'