Ik ben Ish - en Ismail

'Het is stil, alles is weg, iedereen is weg.' Zo wordt een overvol 30CC toegesproken op vrijdag 5 oktober door Ismail Ait Hamou, beter bekend als Ish en van televisieprogramma’s als So You Think You Can Dance en Terug naar eigen land en boeken als Hard hart en Cécile. 'Hang ik vast aan het water of drijf ik op de hemel?' Ish, geboren en getogen in Vilvoorde als zoon van een eerste generatie migranten, begint de avond op de hoek van een Leuvense podium als bootvluchteling. Het pakkende startschot van een avond vol verhaal.

Om zijn verhaal te vertellen, haalt Ish alles uit de kast. Een vrouwelijk viertal zorgt op de gepaste momenten voor muzikale sfeerzetting, een bevallige assistent begeleidt hem bij de choreografische intermezzo’s – omdat dans in Ish de vlam aanwakkerde die anderen hadden uitgeblazen – en het lichtspel legt de juiste accenten waar nodig. Wat Ish echter vooral uit zijn kast haalt die avond zijn woorden.

Hashouma

Woorden als hashouma, een Marokkaans concept dat hij uitlegt met de hulp van de Vlaamse jongeren met Marokkaanse roots in de zaal. Hashouma is gasten hebben, maar ze geen eten aanbieden. Hashouma’er is je lief kussen voor je ouders' ogen. Het hashouma’st is Temptation Island kijken waar je ouders bij zijn. Ish gebruikt zijn prachtige woorden ook om het te hebben over thema’s als migratie en identiteit.

Zo vertelt hij hoe hij op zijn 17e duizenden kilometers aflegde om eindelijk Belg te worden, namelijk in Los Angeles. Hij vertelt hoe hij daar in Amerika Ismail Ish werd en vraagt zich af of nomen wel degelijk omen est, of Ismail Ait Hamou dezelfde kansen zou hebben gekregen als Ish. Of hij net zo welkom was geheten in dat geval. Daarmee vestigt Ish de aandacht op actuele problemen in onze samenleving, zoals discriminatie, de vluchtelingenproblematiek en Syriëstrijders. 'Wat zijn wij waard als dit zomaar kan gebeuren?' vraagt hij.

De serieuze thematiek wordt in de 100 minuten durende voorstelling afgewisseld met humoristische adempauzes. Hoe de keuze voor Netflix ervoor zorgt dat Ish na een stukje dans uitgeteld op het podium ligt en hoe de lidwoorden ‘de’ en ‘het’ voor hem zijn als een mama en een papa: je weet dat je ze allebei nodig hebt, maar je weet nooit welke wanneer. Bij momenten doen Ish’ woorden wat ingestudeerd aan, maar gaandeweg neemt het stuk toe in oprechtheid. Wanneer Ish na een intensieve en beklijvende monoloog aan het einde van de avond huilend op het podium staat, houd ook ik het niet droog. Echter kan het niet worden.

Inclusiviteit

'Ik ben mezelf en ik ben iedereen.' Iedereen in deze tot de nok toe gevulde schouwburg neemt Ish mee in zijn verhaal, een verhaal van vallen en weer opstaan. Het oudere koppel, de vriendinnengroep en de vrouw naast mij die bij het binnenkomen zei dat het hier lekker warm was. Een warm publiek, dat was het wel.

Een publiek dat ook zelf even in de spotlights mag zitten, oog in oog met Ish en zijn verhalen over een ander publiek dat hem ooit eens minder welkom heette. Een publiek dat huilt van het lachen en ook gewoon huilt. Een publiek dat Ish en zijn stuk een hartverwarmende, minutenlange staande ovatie geeft en naar huis gaat met een hart onder de riem en met Ish’ raad onder de arm: elkaar weer leren ontmoeten. Het was aangenaam, Ish.