recensie> IFTf-recensie: Berg Af
IFTf Wina: Meer pieken dan dalen
Met ‘Berg Af’ bracht Wina een stuk dat slingerde tussen humor en bittere ernst. De - soms wat struikelende - stijgende lijn in het stuk zorgde echter voor een zeer vermakelijke avond.
De teaser die Wina op de openingsavond ten berde bracht, verdeelde de meningen wat onder het recensieteam, waardoor we met een afwachtende houding plaatsnamen in de Koelisse voor Berg Af. De ietwat verwarrende monoloog die hoofdpersonage Dušan bracht, bleek gelukkig de openingsscène van het stuk te zijn, die door de opvolgende scènes aan duidelijkheid won.
Sterke schouders
Nog meer dan bij professionele toneelstukken, lijkt bij IFTf de regel te gelden dat je als regisseur het stuk laat dragen door de sterkste acteerschouders. Die regel heeft Nicky Rondelez alvast goed in de oren geknoopt. Atlassen van dienst waren in dit geval Michaël Liefsoens en Jari Peeperkorn. Hoewel de rest van de cast niet slecht speelde, kreeg elke scène bij intrede van een van deze twee heren een kwaliteitsinjectie die het niveau naar hogere sferen bracht. Ook een speciale vermelding voor de moeder en vader van Dušan, respectievelijk Charlotte van Isveldt - als komische noot - en Alexander Geldhof - als mysterieuze rolstoelpatiënt.
In het stuk volgen we Dušan die via zijn vriendin Eline wordt meegesleept in het wilde plan om een reis te maken onder begeleiding van de geheimzinnige Naute. Al snel wordt duidelijk dat Dušan niet heel happig is om mee te gaan, maar de charmes van Lucy (Isabelle Sprenger) en de vlucht voor een familievloek overtuigen hem uiteindelijk toch. Het groepje waarmee hij ‘naar de bergen’ zal vertrekken, blijkt echter al snel niet te koosjer te zijn. Het tripje wordt gefinancierd met gestolen geld en de vlotte en aimabele Naute blijkt niet zuiver op de graat te zijn.
Less is more
Het idyllisch voorgestelde uitje mondt al snel uit in een eliminatieronde waarbij Dušan uiteindelijk de confrontatie moet aangaan met zijn persoonlijke judasfiguur, vermenselijkt door Naute. Hoewel het stuk na de pauze een kleine terugval kende - die gelukkig ook snel weer voorbij was - gaat het verhaal niet alleen qua climax crescendo, maar stijgt ook de kwaliteit van het spel. Het enthousiasme van de spelers zoog ons in het verhaal waardoor de ontknoping sneller leek te komen dan we dachten. Op de ietwat vreemde stoelenconstructie na, voldeed die echter volledig om ons met een tevreden gevoel terug te doen blikken op het stuk.
Die stoelen vormden trouwens het enige decor van het stuk, maar belichaamden de uitspraak dat less more is. Ze werden immers niet enkel gebruikt als setting - bosjes om achter te schuilen - maar waren ook een visuele weergave van de overige spelers in het stuk, omdat elke verloren persoon zijn stoel mee de coulissen in nam. Ook het licht en de klank waren naar behoren.
Over dat laatste willen we ook nog kwijt dat het bijna een verademing is dat de spelers (voor het grootste deel) hun volume beheersten. Het vele geschreeuw dat sommige stukken kenmerkt was hier volkomen afwezig. Woede werd overgedragen door gezichtstrekken, wanhoop klonk uit de woorden die de personages net-niet-snikten. Onze vooroordelen ten spijt en ondanks de titel van het stuk, was de IFTf-inzending van Wina geen dalende rechte, maar een stuk dat meer pieken dan dalen vertoonde. Meer van dit graag!
