IFTf VRG: 'Ideal'

De Koelisse stroomt maandagavond 9 mei vol met nieuwsgierige rechtenstudenten, betrokken ouders en andere geïnteresseerden in het VRG-toneel. Regisseurs Justine Timmerman en Amber VanAcker kiezen ervoor om een adaptatie van een toneelstuk van Ayn Rand op de planken te brengen. De keuze voor Ideal is verrassend, aangezien het stuk pas twee keer eerder professioneel werd opgevoerd. Bovendien hebben de acteurs ten dele hun eigen tekst vertaald.

Filmster op de vlucht

Het stuk valt met de deur in huis: de wereldberoemde filmster Jane Evans (Louise Martens) wordt verdacht van moord en is op de vlucht. Of ze de misdaad heeft begaan is onduidelijk, maar zeker is dat ze schuilplaatsen genoeg heeft. Uit de brieven die ze van haar trouwste fans ontvangt, blijkt dat ze door heel wat mensen wordt verafgood. Jane gaat bij haar zes grootste bewonderaars langs om bij hen onder te duiken.

Eenmaal bij hen thuis staat haar echter telkens een teleurstelling te wachten. Hoe lyrisch hun adoratie in de fanmail ook was, de kille realiteit is iedere keer een klap in Janes gezicht. Rosie Perkins (Elena Dewaelheyns) zou niets liever doen dan de voortvluchtige filmster helpen, maar haar bazige man (Julius Vogeleer) en drukke gezinsleven staan het simpelweg niet toe. Nog erger is haar bezoek aan de door geldzorgen geplaagde Emma Fink (Charlotte Cams), die besluit om haar aan de politie uit te leveren.

Jane weet te ontsnappen, maar wordt al maar radelozer. Ook de bezoeken aan Naomi Langley (Mary Dellot), een kunstenares met een godcomplex, en zuster Hix (Nolwenn Cruypelinck), een egoïstische en godsdienstwaanzinnige non, zijn geen succes. Wanneer Jane bijna door de roofdierachtige graaf Von Esterhazy (Ward Gielis) wordt verkracht, klopt de wanhoop aan de deur.

In de spectaculaire ontknoping ontmoet Jane de zwakke en wegkwijnende Robin (Clara Tshiamanga), die haar als enige vriendelijk ontvangt. Robin is echter levensmoe, neemt de schuld van de moord die Jane zou hebben gepleegd op zich, en pleegt zelfmoord om het geheim te bewaren. Het stuk eindigt met een vertwijfelde Jane, die nu indirect echt een moordenaar is.

Optimaal ruimtegebruik

De vele personages en verwikkelingen maken Ideal een gecompliceerd stuk. De kracht zit hem daarom in de sterke regie, die alles toch overzichtelijk weet te houden. Vooral het sterke gebruik van de ruimte valt daarbij op. De zes trouwe fans bevinden zich vanaf het moment dat Janes zoektocht begint allemaal op de achtergrond, en in iedere nieuwe scène treedt een van hen naar voren. Dat zorgt voor anticipatie bij het publiek: je ziet de gekke non al zitten, en bent benieuwd naar wat er nog komen gaat.

De structuur voelt zo aan als die van een boek, waarbij elk hoofdstuk een afgesloten geheel vormt dat je doet uitkijken naar het volgende. Ook het decor wordt iedere akte vakkundig getransformeerd, waardoor je je telkens bij iemand anders thuis waant. Elke aanbidder van Jane is anders, en de variatie zorgt ervoor dat het stuk blijft boeien. Niet iedere scène is even interessant, maar het niveauverschil is klein genoeg om niet te storen.

Sterk acteerwerk

Ook het acteerwerk is over het algemeen erg sterk. Louise Martens weet Janes transformatie tot gekwelde vrouw krachtig te brengen: de schouders steeds gebogener, de haren steeds verwarder en met de gepijnigde blik van een mens in nood. Ook Mary Dellot en Nolwenn Cruypelinck verdienen een speciale vermelding, al springen hun rollen als arrogante kunstenares en zelotische non van nature al in het oog.

Het VRG-toneel beklijft zo van begin tot einde, en toont maar weer eens dat ook een studententoneelstuk hoogwaardig en creatief vermaak kan zijn. Een sterke productie waar duidelijk veel aandacht en liefde aan geschonken is.