IFTf recensie: VRG en Ekonomika

Een spitse theatertekst is vaakeen goed begin. En even grasduinen in het literaire testament van Hugo Claus iszelden een slecht idee. Twee theaterwaarheden die vast in de telepathischehoofden van VRG/Ekonomika en Babylon gespookt zullen hebben. Binnenkort wordt Orestestot leven gewekt, nu al was De Vossenjacht aan de beurt, geïnspireerd op Ben Johnsons Volpone. Claus’ beeldrijkeschriftuur neemt het dierlijke opportunisme van de mens op de korrel.

In De Vossenjacht zinkt het oudeVenetië weg in een rotte poel van gesjoemel. Ook Volpone zwemt er in zijnriante vermogen. En met dat geld valt grapjes uit te halen. Sluwe vos. Met zijn trawant Mosca bouwt Volpone een netwerk van listen uit. Wat schunnig plezierin de marge van de leegte in zijn leven.

Hij veinst een dodelijke kwaal. Ligthaast uitgeteld te bed. En, theatrale knipoog, zou het niet eens stilaan tijdzijn om zijn testament in te vullen? De mens is een jager-verzamelaar. Vliegensvlugdalen drie aaseters tot de vos af, Venetiaans gemaskerd als bezorgde vrienden:Corbaccio de kraai, Voltore de gier, Corvino de raaf. Op de koop toe heeft ook Mosca zijneigen agenda. Iedereen jaagt. Het begin van een grappig schouwspel.

In de cast fonkelen enkele parels. Hendrik Van Eldere zet een enigmatische Mosca neer. Een sluipend en kruiperig mysterie in zwart kleed, zwierigals een vleermuis, statisch als een hogepriester. Lichaamstaalkan ook fluisteren. Ergens staat Alan Rickman goedkeurend mee te luisteren. Enmisschien hoort Soetkin Goossens, als Volpones dochter Nana, wel bij het bestewat je in IFTf te zien zult krijgen. Alsof het niets is, zo huppelt en neuriet ze speelsover de vele rijmpjes die haar tekst rijk is. Elke beweging die ze maakt lijkt spontaanen gewichtloos. Naast een bijzonder soepele Volpone (Theo De Lepeleere) levertdat vuurwerk op.

Testament zonder naam

Vossenjacht volbracht? Nou. Nietiedereen acteert even verfijnd. Wanneer Goossens zich in het tweede deel als prinsesMarina in sketchmodus schmiert, vervelt het stuk daardoor tot een nogalopzichtige one-woman-show. In de pauze zou zoiets best te pruimen zijn. In eenstuk op dreef is het nefast voor het evenwicht. Daarenboven had de dramaturgie stukken origineler gekund. Op bepaalde momenten zit deze Vossenjacht wat gekneld tussen deranden van het papier.

Gelukkig bevat het eindschot wel die gedurfde audiovisuele flair. Nana die, onwetend, een schijndode Volpone met een mes doorboort. Nanaen een stervende Volpone die dansen onder een zalvende vrouwenstem, in eenrodige gloed, zij onbezonnen, hij de dood tegemoet. Prachtig.

Op het perkamentig programmablad dat ik bij de voorstelling kreeg, stond ‘Testament’ geschreven. Een dode letter is DeVossenjacht bij VRG en Ekonomika gelukkig niet geworden. Daarvoor is het acteerwerk te levendig, de slotact te betoverend. Maar net als het testament in het stuk moetDe Vossenjacht vrij lang wachten op een naam. Claus, but no cigar. Een vos verliest zijn streken ook hier niet, maarwat nieuwe haren en een eigen signatuur op de juiste plaatsen hadden hem niet misstaan.