IFTf-recensie Politika: Insomnia

Herhaaldelijk schrikt Karolien wakker uit het bed midden op de scene, waar de nacht als donkere figuren rond sluipt. De slapeloosheid die zich aanvankelijk uitte in het toefluisteren van haar lief dat ze haar mist, trekt haar steeds verder weg uit de wereld, tot haar enkel haar demonen resten in haar hoofd.

Met witte wallen onder hun ogen brengen de acteurs het publiek de vele vaak vergeten en onbegrepen implicaties van slapeloosheid naar boven. Ze lopen Karolien omver, die verloren ronddwaalt in de wereld van de wakkeren, geven haar idiote raadgevingen alsof ze het daarmee met een vingerknip kan oplossen en de dokter strooit de slaappillen in het rond alsof het snoepgoed is. Niemand lijkt te beseffen dat het probleem van een andere orde is: 'Ik ben moe. Niet meer mens. Moedeloos moe.'

Rinkelende glazen vol tranen

Politika slaagt erin de sfeer van uitputting en machteloosheid die met slapeloosheid gepaard gaat neer te zetten op poëtische wijze. De rijke teksten gaan gepaard met een erg beeldende uitdrukkingsvorm. Op de tonen van een elektrische gitaar, die live bespeeld wordt, en andere elektronische muziek vertalen de acteurs de donkere ideeën tijdens dergelijke nachten naar een beklijvende choreografie. Elk vanuit hun eigen invalshoek verpersoonlijken Arne, Silke, Vincent en Tine de donkere momenten van eindeloze lege uren. Dat levert voor de hele groep sterke acteerprestaties op, zowel qua tekstzegging als qua beweging. Zo grijpt de worsteling met haar zware ideeën werkelijk aan doordat er gestalte aan gegeven was met de fysieke confrontatie met Arne.

De talloze glazen, waarin ze maandenlang haar tranen had opgevangen, rinkelen onder de overvloed aan pillen. Karolien, vastgeketend aan het bed, sleurt het hele ding als een kogel aan een ketting mee over de scene. Beelden als deze maken het stuk scenografisch helemaal af en ook het gebruik van licht en videoprojectie is sterk. De combinatie van al deze elementen getuigt van grote creativiteit, zeker omdat ze zowat allemaal (tekst, muziek, beweging, etc.) door Politikatoneel zijn geschreven.

In limbo

Het scheppen van de donkere sfeer was zo goed uitgewerkt, dat het verhaal en de evolutie van het hoofdpersonage hierdoor soms wat naar de achtergrond verdween. Dat maakte dat sommige stukken wat repetitief aanvoelden. Echter, aangezien het gevoel van in limbo te zijn en geen einde eraan te zien net zo kenmerkend is voor slapeloosheid, paste de herhaling nog enigszins.

Het resultaat is een indrukwekkend stuk, dat knappe acteerprestaties en opmerkelijke creativiteit op alle mogelijke vlakken combineert. Hoewel het stuk nog net iets meer een bepaalde richting qua verhaal of spanningsboog had mogen hebben, slaagde het erin om het publiek onder te dompelen in wat het betekent af te takelen door slapeloosheid.