recensie> Wees steeds kuis in uw gemoed
IFTf recensie: Medica
Uitkijken was het niet naar "Rooms begonnen, half gewonnen". Medica’s trailer was langdradig en saai – geteased werden wij hoe dan ook niet. Gelukkig bleek het stuk zelf opwindender.
Rooms begonnen, half gewonnen neemt ons terug naar het schooljaar ’56-’57. De seksuele revolutie lonkt, maar op het katholieke Heilig Hartinstituut te Heverlee doen de zusters en paters er alles aan om dat te voorkomen. Van de schoolgaande jeugd wordt absolute abstinentie tot aan het huwelijk verwacht en over seks wordt enkel gepraat in cryptische bewoordingen. Je kunt maar beter niet vragen wat die beruchte Zonde van Sodom dan precies inhoudt. Een sfeer van dogma’s en taboes die alvast goed wordt opgewekt door de sobere maar slim gebruikte scène.
Alle goede bedoelingen ten spijt, blijken de meisjes van klas 5A nochtans goed op de hoogte te zijn van de mystieke liefde tussen een man en een vrouw. Dat is buiten de naïeve Marie Mertens (Janne Stroo, genomineerd voor beste vrouwelijke hoofdrol) gerekend. Het arme kind weet niet meer wat op te maken van het geroddel van haar klasgenotes en de lessen voortplanting met een konijn als enig studieobject. Dat maakt van haar het ideale slachtoffer van womanizer Dirk, die toevallig ook het vriendje van klasgenote Marie Willems is. Drama verzekerd.
Sex, Mind & Body
Alle elementen voor een sterke komedie zijn aanwezig. Met momenten slaagt Medica daar ook glansrijk in, zoals wanneer Marie Maes en Marie Claes worden opgejaagd door een van de zusters bij het eten van hun middagmaal. Ook de toiletscène levert een hilarisch tafereel: boven de pot worden al giechelend de dirty details uit de Bijbel geanalyseerd als kwamen ze uit de “Sex, Mind & Body” van de Joepie. Toch wordt dat niveau niet altijd aangehouden. Het stuk vervalt al eens in nodeloos platte clichés. Sex sells, maar overdaad schaadt.
In de beklijvende zwarte voelt het misbruik des te tastbaarder.
Medica weet dat gebrek aan diepgang goed te maken met gevoeligere passages. Zo maakt Dirk het zich gezellig met Marie Mertens die duidelijk slecht op haar gemak is door de mannelijke interesse. Licht uit, maar suggestieve praatjes in overvloed. In de beklijvende zwarte voelt het misbruik des te tastbaarder. Een scène net voor de pauze die doet snakken naar meer.
Maar meer komt er niet. Nog een paar leuke scènes en een goedgevonden grap hier en daar, maar van een echte verhaallijn is geen sprake meer. Er worden nog meer lakens bevuild, Marie Mertens blijkt een goddelijke roeping te hebben en Dirk wordt door zijn liefje vergeven, waarna ze prompt besluiten het huwelijksbootje in te stappen. Om niet bijster origineel te eindigen met het uitdelen van de rapporten. Als het is om Harry Potter-gewijs een schooljaar te volgen, dan verwacht je toch minstens een eindejaarsconfrontatie met de schurk.
Een belofte voor volgend jaar.
Dus een topper van een stuk? Dat niet. Maar als bijna nieuwkomer op het Interfacultair Theaterfestival deed Medica het zeker niet slecht. Gasthuisberg heeft bakken acteertalent en ook de fanbasis blijkt aangelegd, als men op het applaus van de overvolle zaal kan afgaan. Een belofte voor volgend jaar.
