IFTf-recensie Medica: 12 angry (wo)men

Het stuk begint reeds in de hal vóór de Koelisse. Een uitbundige krantenman zwaait de binnenstromende toeschouwers programmablaadjes toe met citaten van de personages. Films vertalen naar theater lijkt dit jaar een trend te zijn binnen IFTf. Na Cara Ende Elegasten en aMUZEment koos ook Medica ervoor om met 12 Angry (Wo)men een langspeler naar de scène te vertalen.

We maken op de bühne meteen kennis met een twaalfkoppige jury. Die acteurs en actrices compenseren ruimschoots voor de afwezige IFTf-juryleden die de voorste rij gedeeltelijk leeg achterlaten. Tussen een sfeervol decor van houten panelen en zwevende meubelstukken beslissen de personages over het lot van de verdachte: een achttienjarige jongen die al dan niet zijn gewelddadige vader een mes in het hart heeft geduwd.

Non-verbaal entertainment

De jury begint nagenoeg unaniem: elf van de twaalf leden zijn er rotsvast van overtuigd dat de jongen de doodstraf verdient. Eén jurylid twijfelt. Naarmate het stuk vordert, verbrokkelt niet alleen het bewijsmateriaal dat de jongen moest veroordelen, maar ook het uiterlijk van de personages die eerst dachten dat hij schuldig was: haardotjes worden woeste haardossen, nylonkousen scheuren en oogschaduw wordt uitgeveegd. Het jurylid dat van meet af aan overtuigd was van de jongens onschuld trekt uiteindelijk aan het langste eind. Aan haar uiterlijk verandert er niets: een pientere keuze van de regisseurs.

Niet alleen in de kostumering is veel werk gestoken, ook het decor geeft blijk van vernuft. Het hele speelvlak wordt omgord door houtenpanelen die zelf tot in de puntjes afgewerkt zijn, getuige details zoals de houten stopcontacten en ineen getimmerde lichtschakelaars. Van de lange vergadertafel in het midden tot het raampje met jaloezieën voor, alles schreeuwt hier 'jaren '50'. Sfeer scheppen gebeurt ook via de passende gitaarmuziek, live gebracht door Lieven Vandenbemden.

Houterige handgebaren

Het indrukwekkende decor, de livemuziek en het constante spel van de acteurs trekken het publiek helemaal mee in de verzengende sfeer van een oververhitte rechtbank uit de jaren '50. Die stemming wordt bij momenten enkel doorprikt door de ietwat houterige stijl van sommige acteurs. Personages mogen heus wat zuiniger omspringen met de uitgestrekte 'Jezushanden' en de letterlijke uitbeeldingen van zinnetjes als 'voor de kop slaan'.

Een van de grootste sterktes van de voorstelling is het stilspel van de vele acteurs: niet alleen hun aftakelende uiterlijk, maar ook de non-verbale communicatie van de spelers houden het interessant. Zelfs wanneer slechts een van de dertien acteurs tekst heeft, spelen de anderen verder. Daardoor wordt een gebrek aan karakteruitdieping grotendeels gecompenseerd.

Medica waagde zich aan een stuk dat niet alleen een zwaar thema behandelt, maar het publiek ook echt doet nadenken. Dat bleek een riskante keuze, maar ook een heel geslaagde.