IFTf recensie: Katechetika

Voor je het weet staat Orestes in zijn zwembroek aan het strand van Knokke of blijkt Hamlet doodleuk een adoptiekindje te zijn. Dergelijke zottigheid bespaart Medea van Katechetika ons gelukkig. Wat ze wel op de scène brengen, is een zelfzeker stuk dat het oud-Griekse wraakverhaal verweeft met een hedendaags echtscheidingsdrama.

Niet dat de dames en heren van Katechetika snel in hun kaarten laten kijken. Wanneer het publiek de Zwartzusterkapel binnenwandelt om plaats te nemen, staan de acteurs al klaar op de spreekwoordelijke planken, verenigd rond het centrale decorelement - een badkuip. Het eerste woord is aan ene Rosalie (Freya De Cauwer), die haar beklag doet over de afwezigheid van haar zus Cecilia (Marie Wemans), die met haar vader vertrokken is uit huis. Wie jammerende Grieken verwacht had, is er al meteen aan voor de moeite.

Na een poosje komt dan toch de jammerende min (Marie Vanhuysse) uit het klassieke toneelstuk op het podium. Ook nu zet Katechetika de toeschouwer echter op het verkeerde been. Na de monoloog van de min, die het kader schetst voor Medea’s wraakgevoelens, weerklinkt immers applaus vanuit het publiek, waar één van de acteurs zich verschanst heeft. De regisseur van de klassieke Medea-vertolking, zo blijkt, die aanwijzingen komt geven. Het toneelstuk binnen een toneelstuk - een klassieker in het genre, waar Katechetika evenwel slim mee omspringt.

Gaandeweg worden beide verhaallijnen verder uitgebouwd en raken ze ook verstrikt in elkaar. Zo blijkt Rosalie ook mee te acteren in het toneelstuk als Glauke, de nieuwe vlam van Medea’s echtgenoot Jason, en blijkt de gezinssituatie van diezelfde Rosalie gelijkenissen te vertonen met die van Medea. Haar vader heeft haar moeder verlaten voor een andere vrouw, die het net als Glauke vooral van haar looks moet hebben.

Het is de confrontatie tussen beide verhalen waar Katechetika mee scoort. Terwijl de bijzonder innemende Medea (Sarah De Keyser) stap per stap dichter komt bij het vervullen van haar wraakfantasie, probeert het gezin van Rosalie er het beste van te maken. Moeder (Hilke Pattyn) en dochter zoeken beiden weifelend naar een man, om uiteindelijk vooral te eindigen als tweede keuze. Waar de kinderen van Medea op gruwelijke wijze monddood gemaakt worden, is dit in de hedendaagse verhaallijn niet het geval. In het dagelijkse leven is geweld, zoals dat van Medea, geen optie, en moet wraak plaats ruimen voor realisme, verantwoordelijkheid en vergevingsgezindheid.

Die elementen komen mooi naar voren tijdens het toneel, dat er te allen tijde het tempo inhoudt en onderweg ook nog enkele grappige momenten laat optekenen. Het enige echte decorstuk, de badkuip, krijgt een functionele rol toebedeeld, net zoals de sfeervolle Zwartzusterkapel zelf. Pluim ook voor de maquillage, die zeker bij Medea een echte meerwaarde vormt. Echte risico’s neemt Katechetika evenwel niet - voor een moderne herwerking voelt Medea bij momenten misschien net iets te routineus aan.

Katechetika kent de eigen sterktes en zet daar terecht op in. Voor de doorwinterde toneelliefhebber zal het misschien allemaal wat braafjes aanvoelen, maar zelfs zij zullen niet ontkennen dat Medea gewoon een verzorgde avond toneel was, die met aanstekelijk enthousiasme neergezet werd. Overigens bewijst Katechetika één belangrijk punt: dat een toneel niet lang hoeft te duren om te kunnen bekoren. Waarvoor hulde.