IFTf-recensie Cara ende Elegasten: De Kamer

De film The Room (2003) is het meesterwerk van opper-weirdo en vleesgeworden enigma Tommy Wiseau, die naast regisseur ook de hoofdrolspeler, scenarist en producer was. Ondanks de 6 miljoen dollar die hij in de productie pompte, een release in meerdere cinemazalen in Los Angeles en een eigenhandig ingediende kandidatuur van zijn film bij de Oscars, leek zijn passieproject tussen de marges te verdwijnen. Enkele jaren later groeide de film na screenings in kleine, onafhankelijke cinemazalen uit tot een notoire cultfilm. Omwille van hoe onbedoeld komisch en onsamenhangend de film is, maar ook door Wiseau’s onverklaarbare achtergrond en bizarre interviews.

Wiseau had tijdens het schrijven van The Room naar eigen zeggen een drama met de intensiteit en passie van een Tennessee Williams-stuk voor ogen. Zijn film speelt zich dan ook theatergewijs hoofdzakelijk af in één centrale woonkamer waar personages binnen en buiten lopen. De keuze van Cara ende Elegasten om The Room op het podium te brengen lijkt daarmee treffend te passen bij het bronmateriaal.

Onnavolgbaar plot

Op het podium is nauwkeurig de woonkamer uit de film nagebouwd, met gekende komische details zoals het vaak terugkerende beeld van de lepel, die in de film in alle fotokaders ingelijst was. Dit biedt ruimte voor publieksinteractie: net als bij screenings van de film mag het publiek vooraf uitgedeelde (plastic) lepels op het podium gooien telkens wanneer in een scène lepels aan bod komen. Een entertainende toevoeging, al gooiden onwetende toeschouwers die lepels soms nogal lukraak.

Naast de centrale woonkamer zijn er nog wat kleinere sets in de achtergrond, zoals het appartementsdak waarop personages samenkomen en een slaapkamer. Dat maakte dat scènes uitermate vlot in elkaar konden overlopen, wat het tempo van het stuk ten goede kwam.

Tommy Wiseau’s protagonist, de alom geliefde bankier Johnny, wordt afwisselend door elk van de acteurs vertolkt. Allen zijn ze nagenoeg onherkenbaar verborgen onder een overgrote blazer, zwarte pruik en imitatie van Wiseau’s ondefinieerbare accent. Een speciale vermelding hier voor Sarah Verplancke, als Johnny, die met haar komisch overdreven delivery de bizarheid van haar tekst en personage nog extra in de verf zette.

Johnny’s weg naar de afgrond wordt -in lijn met het bronmateriaal- verteld in een onnavolgbaar plot. Het bedrog van zijn onverklaarbaar kwaadaardige verloofde Lisa (Marie Liese Schuurmans) met zijn beste vriend Mark (sterk vertolkt door Daan Soenens, die de schaapachtige naïviteit van het personage perfect weet te vatten) zorgt ervoor dat Johnny’s leven in één grote leugen verandert.

Langs doodlopende verhaallijnen zoals Denny’s drugsdeal - hilarisch gespeeld door Ward Bosmans - en irrelevante zijpersonages – met als uitschieters Eva Wuytjens, die doorheen alle absurditeit geloofwaardig Lisa’s moeder weet neer te zetten, en Michiel Van de Weerd als de schlemielige psycholoog Peter – komen we in geen tijd uit bij Johnny’s lachwekkend dramatische zelfmoord, met passie gebracht door Tom Dinneweth.

‘Zin om wat met de bal te gooien?’

De film wordt niet enkel naar het theater vertaald, The Room wordt ook De Kamer. Cara ende Elegasten vertalen het gehele script van de film naar het Nederlands. Een gedurfde zet die loont: de bekendste quotes uit The Room werken wonderwel in het Nederlands, dat bij momenten doelbewust even krakkemikkig is als het Engels in de film. Boutades als ‘Je rukt me in stukjes Lisa!’, ‘Raak me niet aan moederneuker!’ en de vanuit het niets komende vraag ‘Zin om wat met de bal te gooien?’ leiden tot algemene hilariteit in de zaal.

De Kamer is op zijn best wanneer het de hits van de film brengt en zich volop wentelt in de absurditeit van het stuk. Zo vormen Cara ende Elegasten de frequente seksscènes van de film om tot hoogtepunten in de voorstelling. Ze drijven de bizarheid ervan nog op met acteurs die zich in de meest onmogelijke posities wentelen. Die scènes worden bovendien op komische wijze voorzien van live muziek door Wies De Vos, die een uiterst geslaagde gitaarversie bracht van de kitscherige filmsoundtrack.

De Kamer blijft uitermate getrouw aan het bronmateriaal; zowat elke scène en dialoog van de film passeert de revue. Daardoor worden ook enkele zwaktepunten overgenomen. Niet alle scènes zijn erg relevant en wanneer een dergelijke scène geen van de bekende quotes bevat, mist ze soms wat betekenis. Dat was gelukkig zelden het geval, geholpen door de acteurs die zich stuk voor stuk volop wierpen in hun rol, of juist niet, maar dat was dan in lijn met het origineel. Nog een zwaktepunt: doordat het stuk zo getrouw blijft aan zijn filmische tegenhanger is het bijna noodzakelijk om die film ook gezien te hebben, om alle grappen en opmerkingen te begrijpen.

We hadden graag nog wat meer eigen toevoegingen aan het stuk gezien, zoals de zeer geslaagde keuze om het hondje dat Johnny groet in de bloemenwinkel te laten vertolken door één van de acteurs. Dat gaf de scène extra kleur en spontaniteit. Ook de meta-opmerkingen die Cara ende Elegasten toevoegden, bijvoorbeeld wanneer Lisa onmiddellijk na een gezamenlijke scène 'ik mis je' zegt tegen Mark, waarop hij reageert met 'Ik heb je net gezien', zijn steevast treffend om de absurditeit van de dialoog in de verf te zetten.

Cara ende Elegasten bracht een getrouwe en uiterst entertainende take op The Room. Sterke performances, interactie met het publiek, oog voor detail en bovenal veel gevoel voor humor en timing zorgen dat De Kamer een bij momenten oprecht hilarische, pretentieloze voorstelling was die geen seconde verveelde.