IFTf NFK: Een dorp verscheurd tussen nostalgie en vooruitgang

De setting van NFK’s stuk is Overdorp. Een rustieke enclave – hoewel ook het woord kneuterig toepasbaar is – in een steeds meer verstedelijkte regio. Deze tweedeling is ook voelbaar in de gemeenteraad van het dorpje. Één helft ziet de gemeente als een idyllisch stukje onaangeroerd Vlaanderen en wil dat het liefst zo houden, als een tijdscapsule naar een lang vervlogen tijd. De andere helft wil het dorp het heden binnenbrengen.

Deze sluimerende tegenstelling komt scherp aan de oppervlakte in de voorgestelde fusie van Overdorp met het naburige Neerdorp. Waar de fusie voor sommigen een buitenkans is om de gemeente te doen opbloeien, zien anderen het als een ondenkbaar verlies van eigenheid. De geplande stemming over de kwestie zet een kettingreactie van intrige en opportunisme in gang, waarvan de gevolgen voor het dorp niet te overzien zijn.

Intrige in het dorpscafé

Het hele stuk speelt zich af in het dorpscafé, dat als spil van de gemeente fungeert. Cafébaas Johan (Frederik Thys) is eveneens burgemeester, en de gemeenteraad vergadert dan ook in zijn café. NFK’s decor is simpel maar efficiënt. Met wat krakende stoelen, oude tafeltjes en een toog weten ze perfect de sfeer van een dorpscafé te vatten. Door zich te beperken tot één locatie houdt het stuk ook steeds een vlot tempo aan en vloeien scènes op natuurlijke wijze in elkaar over.

Anderzijds is het wel spijtig dat niet alle personages even goed uit de verf komen. De acteerprestaties zijn soms wat houterig, maar het grotere probleem is dat een aantal rollen nogal vlak zijn. Sommige personages zijn heel gedefinieerd, andere blijven dan weer wat in hun stereotype hangen en maken geen progressie. Dit is minder de schuld van de acteurs dan van het script, dat hen weinig biedt om mee te werken en hun dialoog nagenoeg geheel in dienst van plotvooruitgang zet.

Sommige acteurs overstijgen dit probleem echter. We denken dan vooral aan Rik Ouwerkerk als de excentrieke Gerard, die zijn personage op uiterst entertainende en dynamische wijze weet te brengen zonder ook maar even in een karikatuur te vervallen. Ook Tycho Scholten is sterk als filosoof Roeland en Hansje De Mey speelt natuurlijk in zijn rol als Freddy. Sen Joostens en Nona Huysegems zetten dan weer op geslaagde wijze hun typetje neer.

Kabbelend plot

Het plot kabbelt lang wat weg zoals het leven in een plattelandsdorp, maar wanneer intrige de bovenhand neemt in de tweede helft van het stuk komt er ook meer snelheid in het plot. Ook zijn er enkele geslaagde intervallen, zoals de wielerrace die op het podium wordt gesimuleerd en een geslaagde Pixies-cover gebracht door de dorpsband. De muzikanten worden daarnaast goed geïntegreerd in het stuk en bieden een raam op de wereld buiten het dorp.

Toch vonden we het teleurstellend dat het stuk – net wanneer het plot de spanning opvoerde – eindigde met een anticlimax. De plotse dood van een baby – overstemd door het doelloze gekibbel van de gemeenteraadsleden – moest een moralistische boodschap bieden over de echt belangrijke zaken in het leven, maar faalde daarin. Dit einde was te abrupt, te weinig onderbouwd en te losstaand van de rest van het stuk. Dat het overlijden werd aangekondigd met een impromptu opera-aria om boven het gekibbel uit te komen hielp ook niet om het de beoogde gravitas te geven.

Al bij al bracht NFK een aangename voorstelling. Steunend op intrige, een goede sfeerzetting en enkele sterke acteerprestaties slaagt het stuk erin om het publiek te entertainen. Dit is het kloppende hart van de voorstelling. Het plot daarentegen had wat meer slagkracht mogen hebben en de acteurs meer mogelijkheden mogen bieden. Desalniettemin slaagde NFK in hun doelstelling en weten ze bij momenten aan de kern van het dorpsleven te raken.