Hoogmis van de zielepijn

De Kortrijkzanen hadden voor de gelegenheid de bevriende band Soul Grip meegenomen als voorprogramma. Het mag duidelijk zijn dat de voltallige zaal er toch vooral stond voor de meer introspectieve hoogmis van Amenra, maar op hun eigen manier weet Soul Grip toch al wat publiek vanuit de bar naar het podium te lokken. Met een set die het midden houdt tussen black metal en hier en daar wat sludge metal kwijten ze zich prima van hun job, zonder echt een unieke sound te kunnen neerzetten. Ergens achter ons vraagt iemand zich af ‘of die zanger echt tekst vanbuiten kent, of gewoon wat staat te schreeuwen’. Echt zeker weten we het zelf ook niet.

Het is dan ook pas na het optreden van Soul Grip dat het volk bijeen poelt voor de echte show. Zanger Colin H. van Eeckhout betreedt als eerste het podium, rug naar het publiek. Hij zet meteen de iconische intro in van ‘Boden’, dat gelijk gevolgd wordt door ‘Plus Près de Toi (Closer to You)’ en ‘Razoreater’. Een opener van jewelste is het. Slepende riffs en een massieve sound golven over het publiek, zonder ooit echt een warboel te worden. Visueel krijgen we via projectie een aaneenschakeling van zwart-witbeelden te zien - verdwaalde meisjes in een bos, religieuze beeldtaal en natuurbeelden schakelen naadloos in met de muziek. Het occulte randje is nooit ver weg bij Amenra.

Van dreigende soundscapes bouwt Amenra op naar verwoestende uithalen, die het zo zorgvuldig opgebouwde kaarthuisje in een ruk omverblazen. Van Eeckhout schreeuwt zich - naar goede gewoonte - de longen uit het lijf, terwijl iedereen in het publiek zijn eigen pad baant door het bos dat geprojecteerd wordt. Van interactie tussen band en publiek is geen sprake, en zo hoort het ook.

Een volgende climax komt in de vorm van het tweeluik ‘Nowena I 9.10’ en ‘Children of the Eye’, dat zich als een breed om zich heen slaande kolos door de zaal baant. De pijn die centraal staat in de muziek van Amenra, transformeert tijdens het optreden in een verregaande vorm van katharsis, van zuivering. Het klinkt cliché, maar Amenra moet meer nog dan beluisterd vooral ook beleefd worden.

Met ‘Terziele’, ‘Am Kreuz’ en ‘Silver Needle. Golden Nail’ breit Amenra nog een lang uitwaaierend slot aan de set. Een absoluut orgelpunt, in de vorm van het meer melodische ‘A Solitary Reign’, blijft vanavond helaas uit. Sommigen hebben hun dosis zielepijn zo stilaan wel gehad, maar het mag duidelijk zijn dat Amenra een concert van grote klasse brengt. Weinig bands kunnen met dergelijke maturiteit een set afhaspelen die zo intens is. Dat moet een leuke terugrit naar Kortrijk zijn, zo met de pletwals.