Hermetisch of geniaal?

Pianisten Vijay Iyer en Craig Taborn zijn simpelweg royalty in het koninkrijk genaamd Jazz, met immer vernieuwende en gewaagde muzikale kwinkslagen kunnen ze gerekend worden tot de belangrijkste namen van het moment. De twee virtuozen werden tot sterrendom gekatapulteerd toen ze afzonderlijk door het grote platenlabel ECM werden gestrikt, en het was slechts een kwestie van tijd tot ze samen op podium zouden verschijnen.

Dat samenkomen gebeurde op 12 maart 2018 in de Concert Hall Of The Frans Liszt Academy, waar hun live album The Transitory Poems werd vastgelegd. Het werd een improvisatie van ver boven de bovenste plank. Hun album ontdekken we vandaag live op Leuven Jazz.

Petje te boven

De twee muzikanten zitten ieder aan een eigen grand piano, recht tegenover elkaar, wat een optimale opstelling is om elkaar te kunnen trotseren en uitdagen. De dynamische, dissonante chaos van hun spel en het gebrek aan een duidelijke cadans lijken cliché bevestigend voor het genre. Het slingert en sijpelt voort, maar 'mooi' kan je het niet echt noemen. Wel: meesterlijk en moeilijk. Met slechts een bescheiden diploma van de muziekacademie op zak schiet je te kort.

The Transitory Poems blijkt een spannend en complex album, maar in al zijn onvoorspelbaarheid wordt de muziek soms ook wat saai. Hypnotiserende ritmes moeten ons bezweren, maar wiegen ons bij momenten ook in slaap. Gelukkig schieten we telkens opnieuw wakker wanneer de twee pianisten grandioos tegen elkaar binnen opboksen en om ter luidst de zaal vullen met geluid, om daarna ingetogen de muziek weer in elkaar te doen zakken tot een simpel gekabbel van klanken overblijft. Meesterlijk, maar soms ons petje te boven. Het is straffe kost waaraan de kersverse jazzliefhebber wel eens zijn tong zou kunnen verbranden.

Love hurts

Na een welgekomen pauze begeven we ons opnieuw richting balkon voor deel twee van de Double Bill: Julian Lage trio. Dat trio bestaat uit gitarist Julian Lage, Jorge Roeder (bassist) en Dave King (drummer). Lage wordt als gitarist al twintig jaar geprezen, opmerkelijk, want hij is pas dertig jaar oud. Op tienjarige leeftijd deelde hij al het podium met Carlos Santana, lezen we in het programmaboekje. Als twaalfjarige mocht hij samen met Gary Burton musiceren tijdens de Grammy’s. Daarnaast kwam hij ook nog eens onder de hoede van legende Jim Hall terecht en mocht op zijn vijftiende aan Stanford University beginnen. Zijn uitzonderlijke jeugd heeft hem geen windeieren gelegd.

Hun nieuwste album, Love Hurts, klinkt als een zwoele zomeravond. Sensuele gitaarsolo's en een swingende bas betoveren ons tot in de zevende jazzhemel. Nummers als Atlantis Limited en Crying springen eruit. Die laatste is een adaptatie van Roy Orbisons gelijknamige popsong en begint melancholisch maar zwelt aan tot een zeer intense gitaarsolo. Waar Vijay Iyer en Craig Taborn magistrale techniek voor de dag leggen,daar kan Julian Lage zeker niet voor onderdoen. Hoe technisch moeilijk zijn solo's ook zijn, hij brengt ze met buitengewone dynamiek, op bescheiden en onpretentieuze wijze. We slikken het als zoete koek.