'Hamlet' of de ondraaglijke schoonheid van waanzin

Een jonge prins wordt na de dood van zijn vader geconfronteerd met een hartverscheurend dilemma. De geest van de overleden koning heeft Hamlet nochtans een simpele missie gegeven: wraak. The real snake that stung your father is now wearing his crown: De lijkwitte Hamlet begrijpt met een schok dat het over zijn oom gaat. Deze is na de dood van zijn vader niet alleen koning geworden, maar is ook getrouwd met zijn moeder, de koningin. Maar hoe diep de loyaliteit aan zijn vader ook gaat, Hamlet kan zichzelf er niet toe brengen zijn oom te doden.

Liefde wordt twijfel en zelfverwijt, haat wordt paranoia. Het innerlijk gevecht maakt Hamlet blind voor zijn geliefde, Ophélie, die langzaam maar zeker wegkwijnt in eenzaamheid. Nadat Hamlet haar afwijst voor het altaar wordt ze waanzinnig en ontneemt zichzelf het leven. Wanneer dit nieuws Hamlet ter ore komt, wordt hij verscheurd door schuldgevoel. In een vlaag van machteloze woede vermoordt hij zijn oom. Wanneer de uitroepen 'Lang leve koning Hamlet' klinken, beseft hij de wreedheid van zijn lot en pleegt hij uit pure ellende zelfmoord.

De tragedie van Hamlet blijft beklijven. Dit gold ook voor de Franse componist Ambroise Thomas, die in de negentiende eeuw de klassieker van Shakespeare in een doorvoelde opera goot. Aan het begin van de eenentwintigste eeuw herwerkte een nieuwe generatie begeesterden, de librettisten Michel Carré en Jules Barbier, de befaamde opera tot een hedendaagse vertoning. En hoe.

Van het begin tot het einde wordt het publiek meegesleept in een wervelwind van emoties. Waar de regie had kunnen kiezen voor het oppervlakkige volkse drama, heeft ze juist de innerlijke worstelingen van de personages verscherpt. 'Hamlet' is een serieus ingekorte versie van de oorspronkelijke uitvoering, en dat werkt. Wat overblijft zijn ijzersterke scènes, die evenzeer gedragen zijn door de acteurs op scène van Opera2day als de muzikanten van het New European Ensemble onder de scène. De bezieling is in elke snaartrilling te horen, en elke snaartrilling sluit naadloos aan op de zangpartijen. En de zangers zijn weergaloos. De vertolking van Quirijn de Lang als Hamlet is magnifiek. Maar de genialiteit van de zangprestaties van Lucie Chartin als Ophélie en Martina Prins als de koningin-moeder, trekt het verhaal open in een veel dieper conflict. Eén van de hoogtepunten is de reeds beroemde aria van Ophélie, 'Partagez-vous mes fleurs', waarbij Chartin hysterie, depressie en onschuld laat exalteren in een hartverscheurende zwanenzang.

Daarnaast werd als achtergrond niet gekozen voor het traditionele decor, maar is de regie geïnspireerd door de film noir en de nouvelle vague. Dit toont zich in een eigenzinnig spel tussen cinema en opera. Zowel in het hoofd van Hamlet als in de ogen van het publiek ontwikkelt zich een lugubere, feeërieke en waanzinnige wereld. En met het verschijnen van deze wereld, vervaagt ook de grens tussen verbeelding en werkelijkheid.

De focus op de innerlijke strijd van de hoofdpersonages en de pure uitvoering daarvan, maakt van het stuk een intens duistere ervaring. Spanning en ontlading wisselen elkaar in sneltempo af. Op het snelle ritme van emoties vervolgens, vloeit het klankdecor moeiteloos samen met de filmische droomwereld. Met geen enkel detail te veel en met geen enkele noot te weinig, is de opera 'Hamlet' een subliem genot om mee te maken. Er rest de kijker niets dan overgave.