Guadagnino mikt op diepgang, schiet niet raak

Luca Guadagnino’s Suspiria neemt veel hooi op de vork. Ze is de reincarnatie van een film voorbeeldig voor het giallo-genre: een 20^ste-eeuwse Italiaanse stroming van pulp thriller- en horrormedia. Suspiria anno 2018 richt zich echter voor het grootste deel van de film op een veel grauwer en minder uitgesproken sfeer dan het origineel uit 1977, dat een gecoördineerde aanval was op alle zintuigen. Guadagnino wil een genuanceerde, sluwe thriller maken, maar maakt tegen het einde van Suspiria’s robuuste twee en half uur een volledige ommekeer.

Spijtig, want hij weet duidelijk meer van stille horror af dan van luide horror. Hoewel de film alle elementen heeft om succesvol te zijn: een geweldige cast – Naast Tilda Swinton en Chloë Grace Moretz, ook Dakota Johnson in gemakkelijk haar beste rol tot nu toe – een prachtige soundtrack, een briljante regisseur en de goedkeuring van de originele makers. Voeg je daar nog bij dat een remake pas goed wordt wanneer hij niet gewoon een re-interpretatie van de originele film is, maar net zo sterk op zichzelf kan staan, dan mist deze film zijn doel.

Vlot met Kratten

Suspiria is overbeladen. U zult het al eerder gemerkt hebben dat ik het over twee en half uur had. Helaas is het tijdens de film merkbaar dat er tijd verstrijkt. Hoewel het originele plot uitgebreid wordt de thema’s van paranoia – vandaar de setting van het Berlijn uit de jaren 1977 – en nationaal schuldgevoel, lijkt het moeilijk om het precieze thema te vatten. Er zijn vele thema’s die aangesneden worden, maar ze worden nooit met diepgang opgevolgd. Suspiria’s artsy vlot zakt diep het water in, onder kratten vol aanzetten tot betekenis, zonder iets dat echt raakt.

Dans, vrouwelijkheid, moederschap, schuld, fascisme, macht, verdeeld Berlijn, koude oorlog, het zijn allemaal schampschoten die de film op het eerste zicht complex doen lijken, maar nooit doordringen of tot nadenken aanzetten. De film probeert te genieten van de complexiteit van haar historische setting, maar slaagt daar niet in. Suspiria heeft de diepgang van Roald Dahl’s De Heksen, met een aanmodderend zij-verhaal dat slechts heel schamele bruggen naar de rode draad van de film bouwt.

Filter

Hoewel Guadagnino je niet goedkoop doet schrikken, is ook voor een horrorfan Suspiria geen haute cuisine. De nachtmerries die de heksen het hoofdpersonage geven zijn erg generisch en qua bloederigheid, waar Suspiria anno 1977 op overgesatureerde wijze in uitblonk, kan Guadagnino enkel met één van de vroegste scenes indruk maken. Zelfs de felrode finale van de film is erg leeg en misbruikt een ‘helse’ rode filter met een ondermaats effect.

Deze cameratechniek, net als enkele andere die in Suspiria terugkeren, plaatsen enkel meer afstand tussen het publiek en de film, dan wat er aan het gebeuren is indrukwekkender te maken. Deze horror kan het vooral hebben van spanning en lugubere sfeer, niet van de spektakels waarmee ze probeert te scoren.

Om samen te vatten: bent u een fan van horrors en cultfilms? Neen? Dan heeft u aan Suspiria volgens mij weinig boodschap. Ja? Dan is Suspiria een middelmatige maar ergens wel verfrissende break van commerciële jumpscare-horror, en wel de moeite als u eens een gaatje van twee en half uur hebt. Wel mijn complimenten aan Tilda Swinton- ik bedoel, Lutz Ebersdorf.