Good Time: De grootsheid van de 'kleine' film

Nadat Connie zijn broer Nick – die een verstandelijke handicap heeft – overtuigd heeft samen een bank te overvallen, wordt die laatste opgepakt wanneer ze gespot worden door de politie. Niet veel later belandt Nick in het ziekenhuis en heeft Connie slechts één doel: zijn broer bevrijden. Tot zover het verhaal van Good Time. Hoewel de plot niet meteen wereldschokkend is, zorgt de uitwerking ervoor dat het verhaal verheven wordt tot een uiterst intrigerende adrenalinestoot.

Technisch knap

Op technisch vlak zorgt de soundtrack ervoor dat er geen moment van rust ingebouwd wordt. De elektronische beats, afgewisseld met verraderlijke stiltes, houden je op het puntje van je stoel. Net als in Baby Driver een paar maanden geleden tonen de broertjes Safdie dat er geen spectaculaire schietgevechten nodig zijn om een bankoverval spannend te maken. En dat een stilte tijdens een ontsnapping het publiek soms meer angstzweet bezorgt dan een spannend deuntje.

De donkere toon van de film, die later aangevuld wordt met neonlichten, zorgt ervoor – vooral in het derde deel, dat zich afspeelt in een verlaten attractiepark – dat er een jachtige sfeer rond het verhaal hangt. Dat Connie geen meesterplan heeft, maar zijn redding laat afhangen van zijn indrukwekkende improvisatietalent blijkt niet enkel uit het verhaal, maar worden ons zowel visueel als auditief meegegeven.

Echte personages

En dat brengt ons bij het orgelpunt van de film, de acteerprestatie van Robert Pattinson. Waar hij in zijn tienerfilmjaren nog het verwijt kreeg een houten plank te zijn, die enkel voor knappe tronie werd gecast, laat hij hier zien dat hij wel degelijk kaas gegeten heeft van het acteren. Met een rauwe performance zet hij een complex personage neer – meedogenloze zelfzuchtigheid gestuwd door de liefde voor zijn broer – dat ondanks zijn soms gewelddadige optreden de steun van het publiek krijgt. De andere personages in het verhaal groeien van toevallige passanten uit tot belangrijke nevenrollen, om daarna weer achteloos te worden achtergelaten. Net als Pattinson, worden ze op een ongepolijste, maar volmaakte wijze vertolkt, wat de film dat extra streepje authenticiteit geeft.

Het gebruik van de zogenaamde choker shots – waarbij de camera slechts een deel van het gezicht filmt – dat initieel nog onwennig aanvoelt, geeft ons niet veel later het gevoel dat we op de huid van de personages zitten en we zelf deel van het verhaal zijn. De technische vaardigheden van de Safdies zien we ook in de shots waarbij de camera schijnbaar te lang blijft hangen. Een fractie van een seconde maar, maar lang genoeg om een hint van diepere thema’s te ontwaren. Onderhuids racisme, de onverschillige seksualisering van minderjarigen, de perceptie over verstandelijke beperkingen. Niet met een belerend vingertje, maar bijna achteloos komen ze in de film aan bod. Alsof ze subtiel vragen ‘wat denkt u daar nu van?’

Op die vraag kunnen we antwoorden dat we de film enkel positief kunnen belichten, en dat de vele lof die de film toegeworpen kreeg meer dan terecht zijn. Een film die meer doet dan gewoon een verhaal vertellen volgens het boekje, en die met een ambigu einde (dat we u niet zullen verklappen) nog wat doorwerkt nadat het doek gevallen is. Als u nog niet overtuigd bent, halen we er nog even Nicks therapeut bij:

"Listen, why don't you come with me? Now, you are gonna love it. This place where we are right now, it can be a lot of fun if you let it. You're gonna have a good time."