'Get Out': griezeltocht door de wereld van blanke vooroordelen

Peele heeft lang zitten broeden op zijn passieproject – eendelicate mix van horror, maatschappijkritiek en satire. De initiëleverhaallijn is vrij eenvoudig. Chris (DanielKaluuya), een zwarte fotograaf, wordtdoor zijn blanke vriendin Rosie (AllisonWilliams) meegetroond op bezoek bij haarouders, een succesvol chirurg en een therapeute die wonen in eenafgelegen landhuis bij een meer. It doesn't get any whiter thanthat.

Watvolgt is geen kolderiek Meet the Parents-scenario,maar wel een geslaagde persiflage van alle micro-agressies enonbewust racistische situaties waar zwarten haast dagelijks meegeconfronteerd worden. Rosies vader bijvoorbeeld is er als dekippen bij om zijn bewondering voor iconen zoals Barack Obama enJesse Owens te onderstrepen. 'It is such privilege to be able toexperience another person's culture', knalt hij er nog achteraan.Ongemak staat te wachten om elke hoek. Het toont pijnlijk duidelijkhoe elke poging om ruimdenkend over te komen Chris enkel meerherleidt tot dat ene deel van zijn persoon: zijn zwarte huidskleur.

Het wordt allemaalnog erger wanneer datzelfde weekend een groots familiefeest blijktplaats te vinden. Een onheilspellende colonne van bijna identiekezwarte limousines palmt de oprit in. 'Blank zijn is tweehonderd jaarhip geweest, nu is de slinger de andere kant uitgezwaaid', laat eenaanwezige optekenen. Het is wrang, het is ongemakkelijk, het iseigenlijk helemaal niet grappig en toch moet je erom lachen.

Chrisheeft op dat moment al lang door dat er iets niet schort met Rosiesfamilie, die twee zwarte dienaren in dienst heeft. Echo's van deslavernijperiode zijn nooit veraf, en leunen vaak iets te dicht aanbij het cliché. Georgina, de vrouwelijke huishoudster, lijkt methaar mechanische mimiek wel weggelopen uit The Stepford Wives, en ook Rosies broerzorgt voor een continue schaduw van dreiging – een traag onbehagendat eigenlijk al van bij het begin van de film, wanneer Chris zichaan het scheren is, ergens in het beeld vervlochten zit. Gelukkiglast Peele ook af en toe een humoristisch moment in, met onder andereeen glansrol voor Rod (Lil Rel Howery).

Zonder al te veel weg te geven ontrolt de plot zich vanaf dit punt als een krankzinnige Black Mirror-aflevering, waarin niets echt is wat het lijkt. Het magische element van de standaardhorrorfilm wordt vermengd met een realistische insteek, die vragen oproept die nog eens helemaal los staan van de rassendiscussie die in het voorgaande deel van de film centraal staat. Genoeg om over na te praten na de film, in elk geval.

Tochvoelen we ons ook verplicht enige reserve in te bouwen. Zo speeltde plot, die haast unaniem 'bijzonder vernieuwend' wordt genoemd,toch vrij gretig leentjebuur bij films zoals The StepfordWives en Rosemary's Baby, maar vooral ook bij The Skeleton Key, een minder bekendehorrorfilm die bijna exact dezelfde premisse heeft als Peelesdebuutfilm, maar dan gespiegeld. Alle bloedarmoede in de horrorwereldten spijt is de formule van Get Out nietbepaald uniek, en is het gevoel van een déjà vu nooit ver weg.

Dat dereacties op Get Out zounaniem lovend zijn, zegt misschien dan ook meer over ons gebrekkiginzicht in de eigen omgang met de rassenproblematiek –klaarblijkelijk komt een film met als bad guy hetracismevan de liberale blanke toch nog steeds erg hard aan. Of misschien isde gemiddelde kijker het niet meer gewoon om bij een horrorfilm eenrealistische angst aangeboord te zien. Maar boeiende cinema is het inelk geval.