Geen kaas, wel groentjes

Zo ergens tussen Papekop, Lopik en Kockengen ligt er een aangenaam stadje genaamd Utrecht, de thuisbasis van improvisatietheatergroep Kaaswol. Na het binnenhalen van een tweede plaats op het Nederlands Theatersport Toernooi staan zij vandaag neus aan neus met onze eigenste improgroep, Preparee, in de Pieter De Somer aula.

Moest u het in Keulen horen donderen bij voorgaande inleiding, en dan vooral bij het gedeelte ‘improvisatietheater’, dan som ik hier nog even de hoofdingrediënten van een impro-avondje op: een podium waarop individuen spelenderwijs een sketch creëren vanuit het niets. Er is geen script, geen kostuums en geen decor.

Bij improtheater moet je reageren op elkaars impulsen, op de sfeer en creativiteit. En dat om het publiek zoveel mogelijk lachkrampen te bezorgen. Daarnaast zetten twee presentatoren de creatieve bakens van de avond uiteen met behulp van de inbreng uit het publiek. De spelers krijgen hoogstens een woord, thema of zin aangereikt waar ze terstond mee aan de slag moeten.

Wat hebben Nederlanders met broccoli?

Wat dit soort avonden a priori al de moeite maakt, is een standaard enthousiast publiek dat zonder inspanning de twee handen op elkaar laat kletsen, gewoon gratuite en onvermoeibaar. Vragen de presentatoren om een suggestie? Dan kunnen ze verzekerd zijn van een tsunami aan dolle kreten uit het publiek, keer op keer. Van ‘kip curry’ tot ‘pastoor’, niets is hier vreemd.

Om het plaatje te vervolledigen is er langs de zijkant van het podium nog eens plaats voorzien voor een pianist en een saxofoonspeler. Tim Bergling (Avicii, red.) mag dan misschien nog maar net het loodje gelegd hebben, daar hoeven we even niet bij stil te staan wanneer we de monsterhit ‘Levels’ uit de vingertoppen van de pianist horen vloeien.

Bij het aanzwellen van het applaus verschijnen plots de twee groepen op het podium. De ene groep mensen heeft prachtige van-broccoli-voorziene T-shirts aan en de anderen zijn getooid in de zwart-rode kleuren van Preparee.

Giga dobbelstenen rollen wonderwel over studentenkopkes

De twee presentatoren van dienst, Karen Van Peteghem en Jakob D’herde, heten ons van harte welkom voor dit duel der lage landen. Een groot krijtbord en een dobbelsteen blijken de centrale elementen van deze avond. Op het krijtbord staan er zes uitdagingen opgelijst en elk team krijgt beurtelings een opdracht toebedeeld. Welke opdracht? Dat wordt bepaald aan de hand van een gigantische dobbelsteen die in het publiek wordt gesmeten.

Na wat stompen en beuken komt de dobbelsteen terug op het podium terecht en moet het aantal ogen worden opgeteld om de bijhorende opdracht te ontrafelen. Leuk idee, alleen jammer dat we meermaals opdrachten vijf en zes op ons bord kregen: ‘uitdaging geven of krijgen’. Op die manier ging er toch wat creativiteit verloren.

Tijdens het eerste deel van de avond gaan beide teams gelijk op en komen regelmatig inventief uit de hoek. Voor Preparee is de uitblinker Klaas Van den Broeck. Bij Kaaswol toont Michel Fugers zich de sterke man, spreekwoordelijk dan (hij is best wel tenger). Meermaals blijken beide heren de spilfiguren waarrond een verhaal wordt gesponnen, terwijl de rest aanmoddert. Tegenspelers kunnen namelijk niets aanvangen met geïsoleerde typetjes, wel met een aanzet om het verhaal naar een hilarische climax te leiden. Samenspelen is het sleutelwoord.

Eind goed al goed

Tijdens het tweede deel van de avond blijven de spelers ietwat te veel hangen in het uitspelen van stereotypen, sommige conversaties werden daardoor voorspelbaar. Dat priesters zo nu en dan graag kinderen misbruiken, is een cliché dat al sinds dossier-Kelk in 2016 genoeg uitgemolken is geweest. Een ander punt van kritiek resulteert ook uit het feit dat toeschouwers in het tweede deel van de avond minder suggesties hadden. Hier mocht het spelkader best wel eens wat worden opgeschud om meer verscheidenheid te creëren in opdrachten, maar daar besliste de dobbelsteen anders over.

In zijn geheel beschouwd hebben we zeker en vast van de avond genoten. Iedereen in de aula heeft meermaals zijn lachspieren aan het werk moeten zetten en op het podium was er veel amicaliteit tussen beide groepen. Niemand hield een score bij, vandaar dat de presentatoren zichzelf maar tot winnaar uitgeroepen hebben. Rivaliteit bleek dus slechts bijzaak. Ik dronk mijn pils leeg, plaatste mijn gefronste wenkbrauwen terug op een horizontale lijn en keerde huiswaarts.