voorbeschouwing> Geboeid/Prometheus van De Roovers
Geboeide Prometheus kan maar niet boeien
Jan Decorte giet wederom een klassieke mythe in een hedendaags jasje. Deze keer waagt hij zich aan Prometheus, waarin goddelijke toorn en menselijk leed centraal staan.
De samenwerking tussen Bloet, het theatergezelschap van Jan Decorte, en De Roovers kon al meermaals op een enthousiast en trouw publiek rekenen. Deze keer stapt Decorte van zijn vertrouwde less-is-more-scenario af en wordt de toeschouwer onder andere verrast met een videoclip van Leonard Cohen.
Enkel de woorden “the tower of sorrow” van Cohen zijn letterlijk terug te vinden op scène. Daar vertellen vier personages vanop hoge torenconstructies opnieuw een tragische klassieker op Decortiaanse wijze.
De inbreng van mixed media behoort niet tot de stijl van deze rot in het vak. Waar anders zijn vindingrijke taal centraal staat om een vertelselke te brengen, gaat de focus nu tweemaal verloren door de video’s op groot scherm die weinig bijdrage leveren aan de voorstelling.
“Zeus, de zot!”
Geboeid/Prometheus vertaalt de Griekse mythologie naar een hedendaags toegankelijk spel. Het accent verschuift van Prometheus’ vermeende overmoed (hybris) naar goddelijkheid en gerechtigheid als relatieve begrippen. Zeus is in de ogen van Prometheus niet meer dan een krankzinnige. Zijn eigen overtuiging van onschuld blijft rotsvast.
Decorte stapt van zijn 'less is more' scenario af
Decorte creëert een interactie van lange monologen in een voor hem typisch vocabularium en dialect. In zijn versie draagt het klassieke verhaal onderhuidse reflecties over de mens als eigenaardig wezen, alwetendheid en atheïsme - Prometheus laat Nietzsches God is dood! door de zaal weerklinken.
Toch haakt de toehoorder al snel af. Sigrid Vinks’ stem reikt amper tot achterin de zaal, terwijl die van Sara De Bosschere daar wel moeiteloos in slaagt. Evenmin raken Prometheus’ relaas en pijnkreten tot op het bot. Dat hoeft ook niet, maar zorg dan best voor een ander sleeptouw.
Afstandelijk
Een zeldzaam melancholisch moment is de dansscène van Zeus. Die scène probeert de afstandelijkheid van de voorstelling te verzachten en was daar bijna, in een meer onvervalste versie misschien, in geslaagd.
Prometheus’ relaas en pijnkreten raken niet tot op het bot
Het einde van het stuk is niet zozeer open, maar vooral abrupt en onvoltooid, waardoor de toeschouwer op zijn honger blijft zitten. Prometheus verborg het vuur in een rietstengel en gaf het aan de mensen, De Roovers stuurden het publiek veeleer met een kluitje in het riet.
Geboeid/Prometheus speelt op dinsdag 15 december in Leuven.
