Geanimeerde parel om van te kwispelstaarten

Als animatiefilms als Boss Baby zich al in de categorie ‘beste animatiefilm’ van de Oscars nestelen, zou een ongetraind oog nog durven denken dat het met het genre slecht gesteld is. Toch is niets minder waar. Het gelauwerde Kubo and the Two Strings en de (onterecht niet-genomineerde) Lego Batman Movie zijn daarvan het bewijs. Ook Isle of Dogs mag aan dat lijstje toegevoegd worden, want de film is een pareltje.

Wes Anderson is ondertussen al een gevestigde waarde in het moderne filmlandschap en is door zijn typische stijl al bijna tot een genre op zich uitgegroeid. Poignante verhalen, steevast geleid door een indrukwekkende cast, een donker ondertoontje en een positieve boodschap, daaruit bestaat de rode draad die vaak te ontwarren is in zijn verhalen. Ook al die elementen zijn aanwezig in Isle of Dogs.

Man’s best friend

In de fictionele Japanse stad Megasaki worden alle honden verbannen naar een eiland, dat voordien dienst deed als afvaldump, nadat een hondengriep de kop opsteekt. Sindsdien proberen de honden er te overleven op de magere restjes die sporadisch nog eens op het eiland gedumpt worden. We volgen een vijftal honden, waaronder Chief (met de stem van Bryan Cranston) en Rex (Edward Norton), die getuige zijn van de crash van Atari, die besloten heeft om zijn hond Spots op te sporen.

We volgen het verhaal vanuit het standpunt van de honden, van wie ‘het geblaf vertaald is naar het Engels’, een verfrissend gegeven. Dat we de Japanse kant van het gesprek niet verstaan, wanneer het niet vertaald wordt door de nieuwslezeres/tolk, versterkt het identificeren met de viervoeters alleen maar. Ook daar zit de ervaring van Anderson in, die trouwens voelbaar is doorheen heel de film.

Gepolijst

De film barst van de geslaagde grappen, zowel taalkundig als visueel, en heeft ook voldoende emotionele momenten om een mooie balans te voeren. Zelfs de wat clichématige liefdesvonkjes tussen Atari en de Amerikanse uitwisselingsstudente zien we daardoor door de vingers. Hiernaast zijn er nog een aantal onderhuidse verhaallijnen, maar blijft het verhaal gemakkelijk te volgen. Enkel het einde sleept een klein beetje aan, maar ook dat bedekken we graag met de mantel der liefde, want dan hebben we het nog niet over het belangrijkste gesproken.

Want wie animatiefilm zegt, zegt animatie, en deze is werkelijk om duimen en vingers bij af te likken. Dat het vier jaar geduurd heeft om de film af te werken, was het wachten duidelijk waard. Visueel prachtige landschappen (een kenmerk van Anderson), fantastische voorstelling van de honden en hun bewegingen en inventieve overgangen van 2- naar 3D-beelden maken van de film nu al een kanshebber voor dat gouden beeldje in februari.

Maar ook het oor geniet, mede door de briljante cast, die naast voorgenoemden ook nog kleppers als Scarlett Johansson, Bill Murray, Jeff Goldblum en Frances McDormand bevat. De sfeerrijke score wordt verzorgd door niemand minder dan tweevoudig Oscarwinnaar Alexandre Desplat. Isle of Dogs is met andere woorden een film waarbij het totaalplaatje helemaal klopt, en waarvan voornamelijk ook volwassenen zullen genieten, of zoals de Engelsen zeggen: The dog’s bollocks.