First Two Pages of Frankenstein: Geef ons toch het volledige boek!

Bijna vier jaar moesten we wachten op het negende album van de Amerikaanse indierockband The National. Op 28 april was het eindelijk zo ver: de wereld kon hun nieuwste album, First Two Pages of Frankenstein aanschouwen.

In de vier jaar tussen The Nationals voorlaatste album en hun nieuwste creatie, is er voor de band heel wat veranderd. Net als iedereen moesten ze zich immers door de pandemie worstelen. Daardoor zagen ze de tournee voor I Am Easy to Find in rook opgaan. Het werd vooral een periode van introspectie. Die leverde leadzanger Matt Berninger wel de meer dan degelijke soloplaat Serpentine Prison op

Belgisch kingeklop

Dat de periode waarin The National zich wat terugtrok in 2023 tot een einde zou komen, werd duidelijk op 18 januari toen de band de single Tropic Morning News loste. Later volgden met New Order T-Shirt, Eucalyptus en Your Mind is Not Your Friend nog drie andere kleppers. 

Op dat laatste nummer mocht zelfs Phoebe Bridgers, de muzikale belichaming van Gen Z, aandraven. Bridgers zou later slechts één van de vele grote namen blijken die First Two Pages of Frankenstein mee mochten vormgeven.

De Belgische fans konden de singles wel smaken en naarmate 2023 vorderde en de festivalzomer dichterbij sloop, begonnen ze massaal te dromen van een zomerse live-versie van het nieuwe album. Daarvoor moeten ze helaas op hun honger blijven zitten. The National zal deze zomer volop touren, maar laat ons festivalland bij uitstek links liggen. 

Gelukkig is de kwaliteit van bluetoothboxen best oké tegenwoordig en kan een zonnige barbecue een waardige vervanger voor een lauw festivalpintje zijn. Voor wie dat toch een brug of drie te ver is: je kan eind september naar één van onze buurlanden afzakken om The National live aan het werk te zien.

Sterke start

Genoeg gezever; terug naar de muziek. Het album trekt langzaam, maar zelfzeker op gang met het rustige Once Upon A Poolside. Sufjan Stevens mocht aanschuiven als sidechick, al is zijn invloed op wat backing-vocals na nauwelijks te bespeuren. Tekstueel blijft het bij wat willekeurige platitudes over de eindigheid van jeugdige liefde, maar laat dat de sfeer niet drukken. Als voorzichtige opener stelt dit pianodeuntje niet teleur.

Als je nog niet ingedommeld bent, kan opvolger Eucalyptus je waarschijnlijk wel bekoren. Veel wakkerder zal je er waarschijnlijk niet van worden, maar wat kan je dan ook verwachten van de smaak van die vervallen keelsnoepjes, die oma's steeds uit een verdwaald zakje van hun veel te grote handtas weten te vissen. 

'You should take it. Cause I’m not gonna take it', steekt het refrein van wal. Het lijkt verbazend veel op het telepathische gesprek dat steevast tussen omstaanders ontstaat wanneer die snoepjes worden bovengehaald. Verder dan die ene zin komt het refrein trouwens niet. Maar misschien heeft het nummer net daarom zo’n hoog oorwurmgehalte.

Met nummer drie New Order T-shirt trekt het album pas echt op gang. Een melancholische lofzang aan een lief die ooit iemands zomer kleurde. Berninger beschrijft wat na al die tijd is blijven hangen bij de eenzame romanticus in kwestie, en welke gedachten die persoon nog steeds koestert. Een nostalgische trip down memory lane en een ode aan wat ooit was. 'Holding a cat and a glass of beer': klinkt alsof ze toch een keeper was.

Op This Isn’t Helping steekt Bridgers voor de eerste keer haar neus aan het venster. Net zoals bij de tussenkomst van Sufjan Stevens, blijft ook haar muzikale ondersteuning beperkt tot wat achtergrondgefluister, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van het nummer. Berninger en Bridgers beschrijven de minder mooie herinneringen van een relatie die ooit was, en vooral de momenten kort na de liefdesbreuk. Muzikaal zit This Isn't Helping meer dan snor.

Meesterlijk midden

En dan komt Tropic Morning News… De eerste single en het vijfde nummer van het album toont het sterkste wat The National te bieden heeft. Berninger en co doen wat ze het beste doen: herkenbare lyrics schrijven en die onderbouwen met steengoede indiemuziek en af en toe een voorzichtige gitaarsolo. Écht rock is dit nog niet, maar gitaren treden hier voor het eerst uit de achtergrond. Meer van dat!

Het crescendo van de vorige vijf nummers wordt met Alien abrupt gestopt. Een slecht nummer is het zeker niet, maar het woord 'opvulling' ligt op de lippen. De song borduurt verder op dezelfde sound en de sentimenten die in de vorige nummers reeds kwamen bovendrijven. Ook hier schuwt The National de gitaarsolo niet, al komt die nooit echt tot zijn recht.

Dat Alien eerder een intermezzo was, blijkt des te meer wanneer het volgende nummer aanvat. In The Alcott haalt The National met Taylor Swift een popster van formaat de muziekstudio binnen. Ook Berninger weet dat je vandaag de dag de swifties nodig hebt om hoog in de hitlijsten te geraken. 

Berninger verscheen al enkele keren in haar songs en bandlid Aaron Dessner produceerde en schreef mee aan haar albums Folklore en Evermore. Het werd dus tijd dat Swift eens iets terugdeed. Ze neemt in tegenstelling tot Bridgers en Stevens een prominentere plaats in, maar The Alcott blijft een op en top The National-nummer. En zo hoort het!

Eigenzinnig einde

Na die kleppers van nummers is het album stilletjesaan over haar hoogtepunt heen. Voor nummer acht in de reeks, Grease in Your Hair, gaan we even liggen. Het nummer is vooral meer van hetzelfde, zij het met een lager muzikaal gestalte. Als Berninger nu al een vettige kop heeft, belooft dat niet veel goeds voor de rest van het album. Hopelijk kan het ijs van Ice Machines vroegtijdig verlossing brengen. Een douche is nu ook niet alles.

'I don’t need ice machines.' Ja, lap, misschien hebben we het nummer ook wel niet nodig. Hier kan je het woord opvulling wel volmondig uitschreeuwen. Het getokkel op de akoestische gitaar begint net niet te vervelen, en het nummer had gerust enkele minuten korter mogen duren. De lyric 'What am I doing watching clocks?' resoneert net iets te sterk met de luisterervaring.

Maar dan komt eindelijk de verlossing. In het laatste deel van First Two Pages of Frankenstein zit nog een pareltje verstopt: Your Mind is Not Your Friend. Misschien is het de positieve invloed van Phoebe Bridgers die The National wat broodnodige inspiratie kon bieden. Het nummer handelt over mentale gezondheid op een heldere en eerlijke manier, maar zonder er heel diep op in te gaan. Als je het refrein maar blijft herhalen, blijft er natuurlijk weinig ruimte voor tekst over.

The National sluit hun negende studioalbum af met het rustig voortkabbelende Send For Me. Na je een paar keer te doen indommelen om je vervolgens weer wakker te zingen, wiegt The National je met deze hekkensluiter definitief in slaap. Het album klopt dus af op elf nummers van wisselend niveau. Maar als slechts twee van die elf nummers de kaap van de vier minuten niet kunnen ronden, zou een twaalfde nummer misschien te veel van het goede geweest zijn.

278 pagina's te weinig

 Met First Two Pages of Frankenstein levert The National zeker niet hun beste werk af, al zitten er een paar echte topnummers tussen. Het album is stukken minder experimenteel dan voorganger I Am Easy to Find dat het ene topnummer na het andere opstapelde, maar blijft er toch ook een beetje op voortborduren. Na een periode van inactiviteit en soloprojecten is dat misschien niet zo vreemd, al verwacht je van een band die ondertussen al meer dan twintig jaar meedraait wel wat meer.

Zowel kettingluisteraars als vluchtige voorbijgangers blijven met First Two Pages of Frankenstein dus een beetje op hun honger zitten. Er was vermoedelijk een reden dat Mary Shelley nog 278 pagina's meer nodig had om van haar Frankenstein een volwaardig meesterwerk te maken. Al zijn die overige pagina's misschien eerder iets voor na de examens. Cursussen zijn tegenwoordig al lang genoeg.