Fijn met een P

De Schoonheid van het Lijden gaat over de martelgang van de heilige Sebastiaan. Als officier van een Romeinse keizer in de derde eeuw moet hij zijn geloof clandestien belijden vermits we in volle christenvervolging zitten. Hij wordt echter betrapt, doorzeefd met pijlen en voor dood achtergelaten. Maar in ware navolging van Jezus himself staat hij op uit de (bijna) doden. Helaas valt hij weer ten prooi en wordt nu voor de volle honderd procent doodgeknuppeld. Zowel Josse Van der Baren (16e eeuw) als Philippe Vandenberg (1952-2009) namen de pijlenmarteling van de heilige als inspiratiebron om het samengaan van het pijnlijke en het fijne te belichten.

Verstijfd

Zoals wel vaker combineert M op een slimme manier oude en hedendaagse kunst. Van Josse Van der Baren, een vriend van de humanist Justus Lipsius, krijgen we met het schilderij Marteling van Sint-Sebastiaan, het hoogtepunt uit zijn oeuvre te zien. De rest van de mini-expo bestaat uit dertien potloodtekeningen van Vandenberg. De heilige Sebastiaan wordt bij beiden naakt aan het kruis afgebeeld.

Bij de renaissanceschilder als een jonge adonis, die kan aanzetten tot onkuise gedachten, en bij de hedendaagse tekenaar met een ferme erectie. Bij Van der Baren zien we een klassieke gespierde held, zoveel eeuwen later krijgen we een zielig en angstig figuur met een stijve. Ook de beulen staan bij Vandenberg vaak verstijfd of copuleren in de achtergrond. Daarmee wil Vandenberg ons doen nadenken over onze huidige hedonistische maatschappij. We worden als toeschouwer zelf voyeur of, erger nog, we schieten zelf met scherp.

Bicky Burger

Zijn veertien kunstwerken niet wat weinig voor een expo? Nee! Eindelijk komen we eens niet murw gekeken buiten na de zoveelste overzichtstentoonstelling en lijden we niet onder de overdaad aan schoonheid. Een expo doorploegen is te vaak zelf een martelgang. Af en toe heb je wel zin in een pompeus viergangenmenu waarbij je maag op exploderen staat, maar soms kan een snelle Bickyburger ook best smaken.

Eindelijk kun je de tijd nemen om je eens rustig te verdiepen in dat ene schilderij. Talloze details kan je eindelijk op je gemak ontdekken: de oorbel van een schutter, de pluimage op een helm en een schattig hondje. Of je kunt als een schilder zelf mee nadenken over de compositie, de techniek en de symboliek van dat ene doek. Heb je toch meer honger? Dan kun je natuurlijk met je ticket ook Coxcie en de vaste collectie gaan bewonderen, maar neem dan De Schoonheid van het Lijden misschien als voorgerecht. Nuja, je doet natuurlijk wat je wilt. Baas in eigen bord!