Er zat meer in de Leuvense treurzang Trivium van Thiasos

Thiasos nam met haar Leuvense treurzang Trivium het publiek mee in een reis door de tijd. De acteurs brachten hun publiek naar 1635, de avond voor de Leuvense inval tijdens de Tachtigjarige Oorlog, maar lieten hen daar verward achter. 

Toen Emmanuelle, de assistente van hoogleraar Roland, een kijkje nam aan de stadspoorten, kwam ze de gewonde Cornelia en Jacob tegen, en hielp hen. Dat Emmanuelle en niet Roland de stad in gaat, zorgde voor een feministische kijk op het theaterstuk. 

Ook de scène waarin ze samen met Roland schaakt en hem vervolgens zelfs schaak zet, versterkte het beeld van de 'sterke en onafhankelijke' vrouw. Wat in die periode geen evidentie was. 

Meer proza dan theater

Het theaterstuk zocht ook regelmatig de grens op met fantasy, waardoor er een andere dimensie ontstond. Hekate (gespeeld door Lene Thijs), ofwel 'de godin van magie, drempels en kruispunten' zorgde voor die magische touch. Daardoor nam het scenario een grote allure. Ook de uitgesproken poëtische stijl hielp daarbij. Dat laatste creëerde echter voor verwarring bij het publiek: zo kreeg de toeschouwer soms de indruk dat de tekst meer de vorm van proza aannam, dan van een theaterscript. 

Er zaten ook wat inhoudelijke gaten in het scenario. Roland en een Spanjaard hadden een belangrijke conversatie achter de schermen, waardoor de toeschouwer niet mee was met die verhaallijn. Jammer. 

Vervreemding

Daarnaast voelden de dialogen die wél gebracht werden vaak stroef aan: de gedachte­gangen van personages werden vaak onderbroken door een vertellerstekst. Dat zorgde voor een soort vervreemding van de acteurs met hun personages. 

Niet enkel de dialogen, maar ook het gebrek aan oogcontact tussen personages zorgde voor dat gevoel van vervreemding. De acteurs keken de hele tijd voor zich uit, haast starend in de verte, wachtende op het begin van de oorlog. 

Een lach, maar ook spanning

Zijn er enkel negatieve punten? Natuurlijk niet. De klassieke livemuziek, gespeeld door Wouter Mercelis en Michiel Jaspers, bleek een grote meerwaarde. Ook het kort stukje zang van Cornelia op het einde gaf het publiek kippenvel. Op vlak van acteerprestaties verdienen de acteurs een voor een een pluim, vooral Lene Thijs. Haar vertolking van Hekate zorgde soms voor een lach, maar vooral voor spanning in de zaal. 

Dat je met weinig veel kan doen, bewees Thiasos dan weer wel met een simplistisch decor. Het bestond grotendeels uit een tafel, enkele stoelen en een schaakbord. Ook wist Thiasos goed in te spelen op de Zwartzusterkapel en werd de ruimte echt een deel van het decor. Die lijn trok het door tot het einde. 

Dat einde voelde echter abrupt aan, omdat het niet echt opbouwde naar een climax. De verwachtingen van het publiek waren hoog, maar ze bleven echter op hun honger zitten. 

Gezien op donderdag 25 april in de Zwartzusterkapel.