Eens Dichter Bij ... Reine Meylaerts

Sois sage, ô ma Douleur, et tiens-toi plus tranquille.
Tu réclamais le Soir ; il descend ; le voici :
Une atmosphère obscure enveloppe la ville,
Aux uns portant la paix, aux autres le souci.

Pendant que des mortels la multitude vile,
Sous le fouet du Plaisir, ce bourreau sans merci
Va cueillir des remords dans la fête servile,
Ma douleur, donne-moi la main ; viens par ici,

Loin d'eux. Vois se pencher les défuntes Années,
Sur les balcons du ciel, en robes surannées ;
Surgir du fond des eaux le Regret souriant ;

Le Soleil moribond s'endormir sous une arche.
Et, comme un long linceul traînant à l'Orient,
Entends, ma chère, entends la douce Nuit qui marche

‘Al sinds mijn studententijd is ‘Recueillement’ één van mijn favoriete gedichten’, zo stelt Meylaerts. ‘We citeerden het altijd onder elkaar toen ik nog aan de universiteit studeerde. Op persoonlijk vlak was dat waarom het gedicht mij erg aansprak’. Daarnaast staat ze -uiteraard- ook stil bij de literaire relevantie van de dichter, Charles Baudelaire. ‘Die stond eigenlijk een halve eeuw verder dan de rest - hij voelde de moderniteit al aan, en heeft op die manier de poëzie anders gemaakt.’

Het gedicht gaat over Baudelaire zelf, en de pijn die hij voelt bij het leven, aldus Meylaerts. ‘Hij beschrijft zijn eigen pijn en smart als ware het een minnares - een heel tegenstrijdige visie op dat leed, met andere woorden. Hij behandelt het thema op een erg originele manier.’

Het is die aanpak die Meylaerts charmeert. ‘Het maakt van ‘Recueillement’ een heel teder gedicht, met veel melancholie. Hij omarmt zijn tristesse bijna alsof het echt een geliefde is.’

Ze draagt Baudelaire dus een warm hart toe, maar zijn voorbeeld volgen doet ze niet. ‘Het is niet zo dat ik nu ook mijn verdriet ga koesteren’, besluit ze stellig.