'Een foto kan in het heden banaal lijken, maar twintig jaar later een geweldige zeggingskracht bezitten'

Wie eerder in de les van professor Europese Politiek Steven Van Hecke zat, weet het al: foto's komen frequent aan bod. Niet toevallig, zo blijkt: Van Hecke is een enthousiaste amateurfotograaf die het politieke aspect opzoekt in zijn fotografie.

Al was dat politieke element er zeker niet vanaf het begin bij. Toen de 12-jarige Steven een tweedehands fototoestel cadeau kreeg van zijn oom, was dat niet meteen met de bedoeling om er nationale parlementen mee te fotograferen. 'Het was een plat toestel waar je vijf flitsen bovenop moest plaatsen', herinnert Van Hecke zich. 'Op mijn 18e heb ik dan met mijn spaargeld een beter toestel gekocht, en sindsdien ben ik nooit meer gestopt met fotograferen.' 

Zo post de professor vandaag nog elke dag een foto op zijn Instagram-account. 'Althans, dat was de bedoeling', lacht hij. 'Voor mij is Instagram een medium om mijn passie voor fotografie voort te zetten, met het verschil dat ik nu ook mijn foto's kan delen.' Op zijn Instagram kom je vooral foto's van landschappen, gebouwen of monumenten tegen. 

Foto's van mensen of eten zal je er echter niet terugvinden: 'Er zijn dingen die ik niet fotografeer omdat ik ze niet interessant vind, of omdat ik het niet goed genoeg kan. Mensen zul je dus niet snel zien passeren op mijn account, dat vergt nog een andere vaardigheid. Maar foto's van eten vind ik heel raar en zelfs bijna decadent. Hoe jouw biefstuk-friet er uitziet, hoef ik niet te weten.'

Verlaten luchthaven

Waar Van Hecke zich echter in uitleeft, is het opzoeken én fotograferen van weird places. 'Als schoonheid en verval samengaan, vind ik dat heel mooi om te zien. Bijvoorbeeld een kasteel in verval of een kapotte stoel. Wanneer je daar op inzoomt, trek je het object uit de banaliteit, en esthetiseer je het.' Zo is Van Hecke ook gefascineerd door de verlaten luchthaven van Nicosia, die sinds de jaren zeventig niet meer gebruikt wordt en vandaag dienst doet als VN-bufferzone tussen het Turkse en Griekse deel van Cyprus. 

'Die plek zou ik graag eens fotograferen, maar daarvoor moet ik de juiste mensen kennen', grapt Van Hecke. 'Wel ben ik in Sevilla – na eerst de grootste gothische kathedraal ter wereld te hebben bezocht – ook naar de voormalige terreinen van de wereldtentoonstelling in 1992 geweest. Een derde van dat terrein wordt nog gebruikt, maar de rest is nu overwoekerd door planten en vuilnis. Dat vind ik een geweldig interessante plek.' 

Van Hecke balanceert in die vervallen plaatsen soms op de rand van wat wettelijk mag en niet. 'Ik durf wel eens door de afrastering van een havengebied te kruipen. Dan ben ik wel een beetje een risk seeker.' (lacht) 

Politieke fotografie

Zijn vakgebied, de Europese politiek, komt vaker wel dan niet terug in de lens van zijn camera. Zo trok hij onlangs naar Kiev om de impact van de oorlog op het stadsleven in de Oekraïense hoofdstad te fotograferen. 'Ik noem dat dan urban exploring. Oorspronkelijk ga ik dan als toerist, maar al snel vervel ik tot politicoloog.' (lacht) 

Alles wat nog maar een beetje politiek getint is wordt dan ook gefotografeerd door de professor Europese Politiek. 'Zelfs als een parlement geweldig lelijk is, zal ik er nog altijd een foto van nemen.' Dat hij vandaag het politieke aspect in zijn fotografie kan verwerken, maakt dat de hobby vlot te combineren valt met zijn werk als professor. 'Zeker nu ik een smartphone heb, kan ik altijd en overal foto's nemen.'

Tijdloze foto's

Foto's en fotograferen vormen zo een constante in het leven van Van Hecke. 'Ook wanneer ik evenementen host, zal ik de eerste zijn om een fotograaf te boeken. Niemand weet later nog wie welke speech heeft gegeven. Als je er echter foto's van hebt, heb je een rijkere herinnering van dat evenement. Een foto bezit een enorm potentieel.'

'Op het moment zelf lijkt een foto misschien minder spectaculair, maar hoe langer je ermee wacht, hoe heviger het effect soms is. Bijvoorbeeld in de reeks Godvergeten, doet vooral de impact van die oude foto's je meeleven met de slachtoffers. Een foto kan in het heden banaal lijken, maar twintig jaar later een geweldige zeggingskracht bezitten.'

Tevens acht hij het ook gezond voor een academicus met een drukke baan om daarnaast een hobby te hebben. 'Het gevaar van een job als deze is dat ze je zo opslorpt. Je verliest je soms in je werk en vergeet dan dat je misschien nog andere talenten hebt.'