RECENSIE IFTF PLAN B
'Een bruid in de morgen' is een niet te missen (t)rouwfeest
Plan B's verkorte versie van Een Bruid in de Morgen nagelt onderwerpen als incest aan de muren van de Zwartzusterkapel. Een prestatie van de bovenste acteerplank, zowel inhoudelijk als visueel.
Het kringonafhankelijke Plan B kiest ervoor om een verkorte versie van Een Bruid in de Morgen - het allereerste toneelstuk van de hand van Hugo Claus - te brengen. Ze nodigen hun publiek uit in de sfeervolle Zwartzusterkapel in Leuven voor het huwelijk van Thomas en Hilda.
Idyllische (trouw)locatie
Plan B slaagt erin om de indrukwekkende ruimte optimaal te benutten en tovert de kapel om tot de ideale (trouw)locatie voor Een Bruid in de Morgen. De romantische, gekleurde glasraampjes, de tentoongestelde trouwjurk en de rijkelijk versierde inkomhal lichten alvast een tipje van de sluier op. Het toneelstuk zelf speelt zich voornamelijk centraal in de kapel af, maar het idyllische balkon vormt een volwaardig tweede podium om het aanwezige acteertalent te etaleren.
De sfeervolle spots belichten de precaire gezinssituatie van de familie Pattini. Vader Henri (Olivier Kiefer) is een kleinzielige, mislukte musicus, die hoopt ooit een concerto te schrijven dat hem eeuwige roem zal brengen. Moeder Pattini (Ortwin Lanssens) is een verbitterde huisvrouw die niet langer kan toekijken hoe haar gezin ten onder gaat. De enige oplossing uit de eeuwige miserie lijkt een gearrangeerd huwelijk tussen hun zwakbegaafde zoon Thomas (Cesare Iannuzzi) en zijn veel oudere en rijke nicht Hilda (Laura Lampo).
Tegenover het cynisme van de ouders staat de schijnbare onschuld van zoon Thomas, die in zijn fantasie de gehele situatie probeert te ontvluchten met zijn zus Andrea (Ella Van Lint). Naarmate het toneelstuk vordert, wordt de onnatuurlijke relatie tussen broer en zus steeds flagranter.
Bovenste acteerplank
Ella en Cesare krijgen het voor elkaar om een opmerkelijke en schandelijke thematiek als incest stapsgewijs prijs te geven, zonder het publiek te overrompelen of af te schrikken. Ze verraden de liefdesrelatie tussen beiden met subtiele aanwijzingen. Het oogcontact duurt net wat te lang, de aanrakingen zijn net wat te opmerkelijk en hun vingers raken net wat te vaak verstrengeld wanneer in elkaars aanwezigheid.
Dat Plan B gevoel voor ritme heeft, toonden ze eerder al tijdens de openingsavond van het IFTf, toen ze het publiek wisten te verleiden met dans in plaats van met woorden. Die ritmische verwachtingen werden vanavond zonder twijfel ingelost. Zo vonden er aan de hand van vloeiende choreografieën kostuumwissels plaats, speelde er zich een theatrale playback-sessie af op het balkon en waren overgangen tussen scènes steeds naadloos. Niet alleen de bewegingen vloeien mooi in elkaar over, hetzelfde geldt voor de dialogen.
Het acteerwerk van alle vijf de acteurs is dan ook van de bovenste plank. Ze weten hun personages stuk voor stuk te laten flonkeren in al hun hoop en wanhoop. Zo slaagt Cesare erin om de onschuld van Thomas enkel en alleen al met zijn mimiek over te kunnen brengen. Ook Ortwins acteerprestatie blijft ons bij. Zijn rol als verbitterde, gefrustreerde huisvrouw springt vanzelf al in het oog, maar de manier waarop Ortwin over de toneelplanken flaneert, doet niemand hem na.
Excellente enscenering
Er is niet alleen aandacht besteed aan de inhoudelijke uitvoering van het stuk. Ook op technisch en visueel vlak blijft het publiek niet op zijn honger zitten. De Zwartzusterkapel kleurt bij gelegenheid rood, dimbare spotlichten wisselen af tussen de twee podia en Hilda en Thomas krijgen de zaal stil wanneer enkel hun schimmen afsteken tegen een helder verlicht doek.
Uit vele scènes blijkt het oog voor detail waarmee het toneelstuk is voorbereid. Zo schuilen er achter de geslaagde kostuums ook hier en daar symbolische verwijzingen. De driehoeksverhouding tussen Hilda, Thomas en Andrea is niet enkel voelbaar, maar ook zichtbaar in de terugkerende rode elementen in hun kleding. Het rood van Hilda's nachtjapon keert terug in Thomas' rode pyjamabroek en Andrea's rode nachthemd. Ook het ongeluk van de familie Pattini wordt visueel weergegeven. Onder de ogen van de gezinsleden pronken donkere, vermoeide kringen, aangebracht met grove mascara vegen.
Gaandeweg wordt ons duidelijk dat niet incest, maar een hunkering naar oprechte liefde en geluk het thema is. 'Ik denk dat niemand ooit echt gelukkig is', concludeert moeder Pattini tijdens de laatste dialoog van de voorstelling. Gezien de staande ovatie en het minutenlange applaus, kwam het publiek nochtans even bijzonder dicht in de buurt.
