recensie> Recensie: Ithaka 2021
Een bipolaire expositie
Ithaka neemt ons mee in een tweeluik van een hypermoderne virtuele rondleiding en een odyssee langs een paar idyllische plaatsjes in Leuven.
De 29ste editie van LOKO's kunstfestival Ithaka is een feit. Al sinds jaar en dag geeft dit festival aan jonge kunstenaars een platform om hun creaties en hersenspinsel los te laten op het grote publiek. Zoals velen hebben ze zich moeten aanpassen om de werken tentoon te stellen in deze barre tijden. Als een acrobaat die na een zesvoudige salto op de beide voeten landt, is dat hen gelukt.
Bergschoenen niet nodig
Het eerste luik is een zelfverklaarde odyssee door de stad. Het is een rustige wandeling door het centrum van Leuven van een klein uurtje. Soms vind je een lapje stof in een verdoken hoekje, op andere plaatsen wordt de hele etage opgevuld door een heuse vleeshoop. Je wandelt van sculpturen naar schilderijen en flitsende beelden.
De uitleg van artiesten neemt deels de magie weg, maar voelt ook aan als een privilege
Alle kunstwerken staan achter ramen of etalages, zo kon je door heel het Klein Begijnhof wandelen en overal abstracte beeltenissen bemerken. Het gevoel van een museumbezoek was hierdoor veel dichterbij dan dat van een zoektocht door de stad. De audiogids kan het best beschreven worden als ASMR en klonk vaak letterlijk als muziek in de oren.
De moord op de verbeelding
De expositie gaat virtueel verder in de abdij bovenop de Keizersberg. Op Google-Mapsiaanse wijze worden we door de gangen en kamers van dit mysterieuze gebouw op de berg geleid. De discolichten op de gang die bij elke pas van kleur veranderen, bereiden ons op geen enkele wijze voor op de vaak sobere en donkere werken.
De kunstenaars lichten hun werken toe in een filmpje dat maar een klik verwijderd is. Het neemt een deel van de magie weg: er moet geen denkwerk meer verzet worden, er moeten geen discussies meer gevoerd worden. Anderzijds voelt dit aan als een enorm privilege, alsof we rijke cliënten in een galerij zijn die de aandacht van de scheppers en schepsters waard zijn.
Alles is leuker als er geen scherm tussen zit
Hierna moet ik elke pretentieuze nonkel die praatte over het tintelende gevoel dat hij kreeg in de Sixtijnse Kapel ergens wel gelijk geven. Alles is leuker als er geen scherm tussen zit.
Om de Odysseus' analogie door te trekken, is dit als alternatief voor een museumbezoek kiezen tussen Scylla en Charybdis. Zowel de tocht door de stad als de virtuele rondleiding zijn redelijk afleidend en op de een of andere manier is de drempel hier hoger dan bij een gewone expositie. De kunst zelf valt uiteen in een zeer breed spectrum van soms zoekend of ronduit vaag tot gedurfde en adembenemende werken.
Iets is uiteraard beter dan niets en petje af voor de organisatoren voor dit keurig verzorgde alternatief. Toch bleef een wrang gevoel aanwezig. Hoewel de alternatieven nieuw en ergens spannend zijn, komen kunstwerken nog steeds het best tot hun recht in een museum. Ze hebben er bij LOKO wel alles aan gedaan binnen het mogelijke om de kunstenaars in de schijnwerpers te zetten.
