Een appeltje voor de dorstige jazzliefhebber

Bij de intrede in de gymzaal van de De Appeltuin worden we begroet door de geur van oud hout en een reeks portretfoto’s van eerdere concerten aan de muur. Aan de bar kan single malt besteld worden. Mocht het nog niet duidelijk zijn: hier wordt jazz geserveerd. Appeltuinjazz heeft er ondertussen al 10 jaar en 150 concerten op zitten, waarbij de foto’s als visuele herinneringen fungeren.

Het visuele was echter maar bijzaak, want voor de hoofdact werd het licht gedempt betrad LG Jazz Collective het podium. De bezetting was zoals je hem zou verwachten: gitaren, drum, piano, trompet en een tweetal saxofoons. Twee uur lang - met een pauze van twintig minuutjes - gaven ze het beste van zichzelf om hun nieuwe plaat Strange Deal aan het publiek voor te stellen.

Spiegelpaleis

Dat hun jazz-oeuvre voor een leek soms wat verdwalen is in een spiegelpaleis - waarbij La la Land ons niet echt optimaal heeft voorbereid op alle doodlopende straatjes en haarspeldbochten - komt de muziek wel goed binnen. Het ene moment laten de gitaren ons wegdromen van een avondje lezen op een druilerige herfstavond, wat later schallen de trompetten ons doorheen een beregende stad op weg naar de laatste trein huiswaarts.

Dat het publiek de set kan smaken merken we - vooral in het tweede deel van de set - door de meedeinende hoofdjes, maar uit zich het beste in enthousiaste applaus dat elke muzikant zich laat welgevallen na hun solo’s. Op dat vlak toont het Luikse septet ook hun ingesteldheid op elkaar door iedereen hun moment te gunnen waarin ze hun vakmanschap ten toon kunnen spreiden. Speciale vermelding hierbij voor Antoine Pierre die indrukwekkende combinaties uit zijn drumstokken weet te toveren.

Instapklaar

Hoewel jazz an sich al niet het meest verwelkomende genre is voor de amateur, is de set van het zevental toegankelijk genoeg om ook de leken mee te trekken in hun verhaal. Dat ze hun klassieke jazz af en toe afwisselen met iets experimentelere stukken deert de instapmogelijkheden van hun spel ook niet, want zelfs de leek kon de dissonante tonen smaken. We moeten toegeven, Miles Davis it ain’t, maar als een van de aperitiefjes van Leuven Jazz lieten we LG Jazz Collective met graagte naar binnenglijden.