Eefje de Visser: 'Ik wilde vroeger niet per se op het podium staan'

Op 22 april ontmoeten we Eefje de Visser backstage in Het Depot, enkele uren voor haar uitverkochte concert. Zonnebril op de neus, maar sjaal om de hals tegen de overblijfselen van een keelontsteking. Na coronaproof optredens en een concertfilm is het opnieuw tijd voor het echte live tour-werk, en daar staat ze overduidelijk voor te springen.

Eergisteren trad je op in Hasselt, vandaag in Leuven. Hoe voelt het om terug te zijn?
Eefje de Visser: 'Ik ben blij dat we eindelijk deze tour kunnen doen, nadat het zo vaak verplaatst werd. Het is de vierde keer dat we in Leuven spelen, maar de eerste keer in deze bezetting. We hebben een nieuw podiumbeeld met een nieuwe lichtset. Pas hier in Leuven komt dat helemaal tot zijn recht. Hasselt was nog een try-out.'

Je schreef je EP Blauwe Regen tijdens de verschillende lockdowns. Haalde je daar ook je inspiratie uit?
'De start van de eerste lockdown heb ik als een verademing ervaren. Er was ineens ruimte in mijn agenda en in mijn hoofd. Terwijl ik de drie nieuwe nummers schreef, was ik voornamelijk summer minded. Tijdens de lockdowns moesten we de steden mijden en gingen we meer de natuur in, misschien ben ik onbewust daardoor beïnvloed.'

'De EP is geïnspireerd door verlangen, vruchtbaarheid en de natuur die ons stuurt. Door de behoefte van mensen om samen te zijn in een grote groep en samen emoties te beleven. Door relaties en liefde. De komst van ons baby'tje past daar ook bij.'

Blauwe Regen wordt wel eens het verlengstuk van Bitterzoet genoemd.
'Ja, dat is bewust. Wanneer ik de muziek voor Blauwe Regen had gemaakt, voelde het niet aan als materiaal voor een vijfde plaat. Ik heb dus een mini-plaatje uitgebracht dat bij Bitterzoet hoort. Het is een zonniger en hoopvoller geluid. Er kruipt ook altijd iets licht filosofisch in.'

Heb je met je laatste album en EP je definitieve sound gevonden?
'Ik probeer op mijn manier telkens te vernieuwen, al weet ik niet of iedereen dat opmerkt. Iedere plaat zie ik als een hoofdstuk, een los muzikaal tijdperk voor mezelf. Ik hoop ook altijd iets te maken wat lang houdbaar is en niet enkel een korte fascinatie is.'

Welke kant ga je uit met je vijfde plaat?
'Dat zeg ik nog niet! (lacht) Ik heb wel al veel materiaal gemaakt, ook in de tijd dat ik de EP Blauwe Regen aan het maken was. De muziek is zó verschillend dat ik het gewoon niet met elkaar kon rijmen en er een nieuwe plaat van maakte. Ik moet het zelf ook nog allemaal een beetje uitvogelen, maar in de kern zijn de liedjes al zo anders dan deze EP.'

Je teksten zijn heel poëtisch.
'Tekst is voor mij enorm belangrijk, maar ik wil dat mijn shows vooral een intuïtieve, muzikale beleving zijn. Uiteindelijk versta je bijna niets van een live concert door de akoestiek en luide band. Dan geven de melodie en de emotie in de stem je het gevoel dat je weet waarover de tekst gaat, ook al versta je die niet. Het muzikale blijft voor mij een sterkere interesse dan de taal, maar ik vind het zeker fijn dat mensen de betekenis in mijn teksten opzoeken.'

Wat hoop je dat de mensen voelen tijdens het optreden?
'Ik vind het belangrijk dat mensen emotioneel geraakt zijn. Tenminste, dat is wat ik wil als ik naar een concert ga. Zo mag een optreden een gevoelige snaar raken en over verdriet gaan, zolang het niet deprimerend wordt. Dat het toch wat troostrijk is, maar ook opwindend.'

Recent stonden ook Merol en Froukje in Het Depot. Hoe voelt het om vrouwelijke, Nederlandse artiesten te vertegenwoordigen?
'Ik vind dat dubbel. Enerzijds vind ik het cool dat Nederlandstalige muziek steeds meer beluisterd wordt. Anderzijds hoop ik ook dat we gezien worden als op zichzelf staande artiesten. Stien, Froukje, Merol en ik worden nu erg gezien als een 'clubje', maar dat is ergens zonde. We gooien Balthazar en School is Cool toch ook niet op één hoop?'

Je bent erg gegroeid als artiest, merk je dat zelf ook?
'Ja absoluut. Toen ik net begon, was ik echt nog een groentje. Bepaalde dingen kon ik al goed (bescheiden lachje). Een band leiden, artwork aansturen en de juiste beeldmakers vinden, zijn echter dingen die ik gaandeweg heb geleerd. Nu kan ik op mijn strepen staan als ik iets net niet goed genoeg vind.'

Je werk is heel visueel. Schrijf je richting een beeld of komt dat beeld nadien?
'Ik start met een beeld dat iets zegt of belangrijk is voor mij. Een herinnering, een fantasie of een vermenging daarvan. Van daaruit – dat besef ik nu pas eigenlijk – begin ik te onderzoeken wat dat beeld voor mij betekent, waarom ik het zo pakkend vind.'

Hoe zou je het vinden om voor iemand anders te schrijven?
'Het was vroeger mijn ambitie om op vraag te schrijven, want ik wilde niet per se op het podium staan. Uiteindelijk had ik zo veel ideeën dat die toch voorop zijn blijven staan, maar ik vind het nog steeds leuk om te schrijven vanuit een andere insteek, wat iemand me oplegt.'

Zou je ooit willen regisseren?
'Dat is een vak apart en als je eenmaal daarin investeert, wil je echt niet het risico lopen dat je op je bek gaat. Toen ik de video van Startschot co-regisseerde, hebben we alle ideeën op een hoop gegooid; daarin zijn de invloed van Nico Krijno en Nana Vanneessen minstens even groot.'

'Bij de videoclip van Parade heb ik bijna het hele concept zelf bedacht. Voor de uitvoering werkte ik samen met een artdirector. Die video wilde ik al heel lang maken. Misschien dat ik het ooit nog doe, dat zou wel spannend zijn. Ik heb wel mijn willetje en inspiratie daarin.'

Is er iets dat de Veto-lezers zeker moeten weten?
'Ik vind het heel leuk om na lockdowns, zwangerschap en een baby er gewoon weer te zijn én om nu eindelijk met Bitterzoet te kunnen touren. Daarna komt er ook een lange radiostilte aan.'