Dubbel geboekt: Annelies Verbeke en Bart Moeyaert

Annelies Verbeke
Een revolverschot – Virginie Loveling

Annelies Verbeke kiest voor Een revolverschot van Virginie Loveling. Als lid van de Canon Commissie van Kantl (Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde, red.) leerde ze het werk kennen. Ze moest Een revolverschot lezen en beoordelen. 'Het is een heel goed boek. Maar toen er mij werd gevraagd of het een werk is voor in de canon, gaf ik een vaag antwoord. Daar had ik achteraf veel spijt van. Loveling schrijft net zo goed als haar bekende neef, Cyriel Buysse, die dan weer wel in de canon is opgenomen', klinkt het.

Het schuldgevoel zette Verbeke om in een mooie verdienste. De roman kwam aan bod in de Podcast Fixdit, een podcastreeks over moderne klassiekers geschreven door vrouwen. Daarnaast bracht Verbeke Een revolverschot opnieuw op de markt. Het werk dateert immers van 1911.

'De eerste helft van 2021 heb ik aanpassingen doorgevoerd. Ik heb woorden verklaard en een nawoord geschreven. Ik heb het boek daarvoor minstens een zestal keer doorgelezen, en ik vond het elke keer beter', vertelt ze. 'Natuurlijk hoort Loveling op de canonlijst. De opbouw is sterk, haar schrijfstijl speels en levendig.'

Een revolverschot gaat over twee zussen die verliefd worden op dezelfde overbuurman. Een eenvoudig plot, al maakt de titel duidelijk dat het verhaal een dramatisch kantje heeft. 'Het verhaal is er een vol contrasten en spiegels', stelt Verbeke.

Ondanks de dramatiek bevat de roman best veel humor. 'Vrouwelijke auteurs krijgen vaak later een nuffig imago, terwijl Loveling écht grappig is', concludeert ze.

Bart Moeyaert
Je moet dansen op mijn graf – Aidan Chambers

'Het is een lastige vraag', steekt Moeyaert van wal, nadat we hem vragen welk boek zijn leven heeft gekleurd. Voor hem ligt een stapeltje van vier boeken, waartussen het moeilijk kiezen is. Moeyaert overloopt ze een voor een. Wat het meest blijft hangen is Je moet dansen op mijn graf van Aidan Chambers.

Moeyaert las het werk op zijn negentiende. 'Ik studeerde in Brussel en begon langzaam te beseffen dat ik op jongens viel. Ik las de boeken van Gerard Reve. Zijn werk vond ik op dat moment erg heftig, al leerde ik mezelf er wel door accepteren', vertelt hij.

Toen kwam Je moet dansen op mijn graf op zijn pad. 'Je leert twee jongens kennen. De een is een doener, de ander een denker. Er wordt nooit gezegd dat ze homo zijn. Daar gaat het niet expliciet over, en dat vond ik er net zo sterk aan.'

Het boek bleef nazinderen. De jonge Moeyaert maakte als eindwerk een vergelijkende studie van de boeken van Chambers. 'Eigenlijk wilde ik alleen Je moet dansen op mijn graf uitgebreid bespreken, maar dat werd me afgeraden. Misschien omwille van de thematiek, maar dat weet ik niet zeker', sluit Moeyaert af.