Dreampop-revelatie Maida Rose daalt af naar Het Depot

'Zweverige dreampop', zo wordt de muziek van de Nederlandse Roos Meijer en Javièr den Leeuw vaak omschreven. De boezemvrienden leerden elkaar jaren geleden kennen op het conservatorium in Den Haag en voelden een muzikale klik.

Op 25 maart lieten ze hun debuutalbum Tales of Adolescence los op de wereld. Geïnspireerd door psychedelische rock en dreampop grondleggers zoals Mazzy Star kregen ze al de eer vergeleken te worden met Tame Impala, Beach House, Men I Trust en Cigarettes After Sex. Achter het oprechte en gevoelige album gaat een duo schuil dat niet bang is om groot te dromen.

Vanwaar de naam Maida Rose?
Roos: 'Ik vraag me altijd af of bands over twintig of dertig jaar nog een originele naam kunnen bedenken. (lacht)' Maida Rose is een combinatie van twee wijken in Londen: Maida Vale en Primrose Hill. Dat is een plek waar ik me altijd heel erg verbonden mee heb gevoeld. We vonden het ook esthetisch mooi klinken.'

Wie Londen zegt, zegt ook literatuur. Zijn poëzie en proza belangrijk als inspiratiebron?
Roos: 'Ja, ik ben zelf echt boekenverslaafd. We houden er allebei heel erg van om de poëzie of literatuur die we aan het lezen zijn in onze teksten te verwerken.'

Roos: 'Bij het schrijven van Fallen in Londen liep ik helemaal vast. Toen las ik The Little Girl Lost van William Blake. Voor elke eerste zin van het couplet heb ik een deel uit het gedicht gepakt en de rest zelf verder geschreven. Dat zijn hele leuke dingen om mee te spelen, hoe een lyric als een soort puzzel ontstaat.'

Wat lezen jullie graag?
Roos: 'Ik houd van boeken waarin de zinnen zo veel diepgang hebben dat het heel lang duurt om het uit te lezen.'

Javièr: 'Dat is iets dat je wel vaker naar mij stuurt, gewoon een losse zin. Dan krijg ik om één uur 's nachts een appje: "Deze zin moet je echt even lezen."'

Roos: 'Ik schrijf van alles over in een hele hoop notitieboekjes. Ook als je een boek een paar jaar geleden hebt gelezen, vinden die losstaande zinnen zo hun weg wel weer naar een lyric of een gevoel.'

Jullie melodieën variëren van opgewekt naar zweverig en zwaarmoedig. Stoppen jullie dat lichtere er bewust in?
Javièr: 'Ja dat is heel bewust. Daarom is Every Day Is Blue ook mijn favoriete nummer. De tekst is heel beladen, maar de muziek is juist wat opgewekter. Dat contrast vinden we allebei heel tof, ook in de muziek waar we naar luisteren. Dat je denkt: ik wil lachen en huilen tegelijkertijd. Dat vind ik een heel bijzondere emotie om te creëren met muziek.'

Roos: 'Kahlil Gibran heeft een boekje Een traan en een lach geschreven. Dat gaat precies daarover, dat je wilt dat je leven bestaat uit pieken en dalen en dat je heel heftig blijdschap en verdriet ervaart. Het gebied tussen zwaar en opgewekt is magisch. Het is inderdaad bewust dat we dat proberen op te zoeken.'

Worden jullie dan ook meer geraakt door trieste muziek?
Javièr: 'Ik kan door alles geraakt worden, als het maar oprecht voelt. Dat is het belangrijkste.'

Roos: 'Bon Iver raakt ons erg, dat is meer voor de hand liggend, maar dat geldt ook voor Currents van Tame Impala. Veel mensen zien dat als een heel groovy, dansbare plaat, maar als ik dat opzet, moet ik even gaan zitten. Laatst zette ik die plaat per ongeluk op om iets te checken; maar dan moet je die echt uit luisteren.'

Within is het enige positieve nummer over de liefde. Is het moeilijker om positieve lyrics te schrijven?
Roos: 'Als ik me heel goed voel, wil ik gewoon leven. Dan wil ik naar het strand en dansen en genieten en vrienden zien en dat in volle emotie ervaren. Als ik me slecht voel, heb ik muziek nodig om die uitlaatklep te hebben.'

Is de tekst schrijven een gezamenlijk creatieproces?
Javièr: 'Het begint altijd bij het zoeken naar een onderwerp. Dan hebben we daar gesprekken over. In het eerste album zijn dat voornamelijk ervaringen van Roos geweest, nu bij de tweede plaat zijn er ook nummers over ervaringen die ik meemaakte. Met dat idee gaat Roos meestal een beetje boggelen tot ze een eerste draft opmaakt.'

Roos: 'Ik denk dat we vooral het melodieuze en harmonieuze samen doen omdat dat natuurlijker voelt. Tekst is iets waar ik op wil broeden: ik ga zitten en denk er een hele dag over na.'

Werkt dat wat therapeutisch om erover te schrijven?
Javièr: 'Ja, heel erg.'

Roos: 'Ja, zeker. Ik voel ook echt een noodzaak om zaken kwijt te raken. We zijn allebei mensen die het moeilijk vinden om diepe emoties met anderen te delen. Ik denk dat het voor ons allebei behoorlijk gezond is dat er in ieder geval een plek is waar het eruit kan komen. (lacht)'

Javièr: 'Wanneer we samen zitten om te schrijven, komt er altijd een punt dat we in een gesprek belanden. Dan weten we ook wat we juist voelen bij dat lied.'

Roos: 'Daarom denk ik dat het juist positief is dat we het samen doen en elkaar de ruimte geven om zo kwetsbaar te zijn. Ik zou dat in mijn eentje veel minder snel doen. Nu heb ik ook iemand met wie ik er op dat moment over kan reflecteren. Je kan de diepgang in gaan en belandt niet meer alleen in je eigen visie.'

Liet het album daarom zes jaar op zich wachten?
Javièr: 'We hadden van tevoren besloten dat we de tijd ervoor wouden nemen. We waren ons er heel bewust van dat als je je debuutalbum uitbrengt, je een richting opgaat en voor een bepaalde visie kiest. Dus we wouden goed nadenken over welke weg dat zou zijn.'

Het album heet Tales of Adolescence. Is het nu zes jaar later een soort afsluiter van jullie 'jeugd'?
Javièr: 'Ja 100%. Het is zeker een bepaalde periode van ons leven dat we hebben vastgelegd op die plaat. Jaren waarin je echt nog zoekende bent.'

Roos: 'Ik zie niet in waarom we nu nog zouden schrijven over dingen die in die periode gebeurd zijn. Dat waren die gekke jaren tussen je tienertijd en dat je wel volwassen bent, maar ook het idee hebt dat je dat nog niet echt bent.'

Worden jullie snel beïnvloed door het publiek?
Roos: 'We doen dit project omdat we het zelf willen en voelen dat we het nodig hebben. Ook al zijn we zestig en luistert niemand naar onze muziek, dan nog zitten we in onze huizen album veertig of zo te maken.'

Javièr: 'Maida Rose moet iets zijn dat we allebei 100% voelen, anders kunnen we het niet doen.'

Roos: 'We maken ook niet iets met het idee "dit kan goed vallen". Integendeel, soms lachen we dat het nog trager en donkerder wordt en dat niemand nog naar ons zal luisteren. We willen niet per se meegaan in waar een bepaalde behoefte ligt, meer eerlijk blijven naar onszelf hierin.'

Kunnen jullie iets vertellen over het idee achter de albumcover?
Roos: 'De inspiratie komt van een kunstwerk van de Deen Olafur Eliasson. We wouden wel dat we op de cover stonden, maar dat het iets mysterieuzer zou zijn dan een foto. Daarom hebben we een vriendin gevraagd om met licht onze schaduwen te maken en daar een foto van te nemen. Die foto werd dan weer bewerkt door een graphic designer.'

Roos: 'De hele rode draad is dat het een soort van intieme sfeer is tussen twee beste vrienden. Dat proberen we in het artwork te tonen, dat het een twee-eenheid is.'

Als jullie even heel ambitieus mogen zijn: wat is jullie grootste droom?
Javièr: 'We zijn heel erg fan van de muziekscene in België. Sowieso ook Duitsland, Frankrijk en Engeland; we zijn wel internationaal gericht.'

Roos: 'Dreampop in Nederland is niet echt een ding. Het liefst gaan we heel de wereld rond touren. We zijn niet van plan om zo'n band te zijn die na een paar jaar ermee stopt: het is long term thinking.'

Zijn er nog andere ambities? Samenwerkingen?
Roos: 'Ik zou graag een plaat maken met Jasper Maekelberg als producer. Een samenwerking met Kevin Parker (Tame Impala, n.v.d.r.) in de verdere toekomst zou ik ook niet erg vinden. (lacht)'

Grootse dromen! Dromen jullie ook al van je komende concert in Het Depot?
Roos: 'We hebben buitenproportioneel veel zin in die show. Iemand zei ons dat Leuven een plek is waar mensen naartoe gaan om iets nieuws te ontdekken. We zijn er nog nooit geweest, dus we zijn heel benieuwd.'