Door de (roze) bril van de millennial bug

Al bij zijn stand-up was Bo Burnham een buitenbeentje, met shows die barsten van de metahumor maar ook het emotionele niet schuwen. Die lijn trekt Burnham met verve door in Eighth Grade. We volgen Kayla die haar laatste twee weken van middle school voltooit, maar vooral ook uitkijkt naar high school - het symbool voor de nieuwe start. Kayla is immers een muurbloempje in haar klas en praat nog het meeste tegen de camera wanneer ze zelf video’s op Youtube opneemt. Dat die amper bekeken worden en dat ze zich onbegrepen voelt door haar alleenstaande vader helpen niet om haar geluksniveau omhoog te krikken.

Harde realiteit

Een feel-goodfilm pur sang is deze prent zeker niet, daar is ze op bepaalde momenten te cynisch voor. Tijdens een interview met Conan kreeg Burnham de vraag voorgeschoteld hoe hij jongeren zou adviseren om een dergelijke carrière uit te bouwen zoals hijzelf. ‘You just have to take a deep breath and… give up. [...] Your hard work and talent will not pay off.’ Zo ver lijkt de film niet te willen gaan, al sijpelt dat cynisme geregeld door in Kayla’s pogingen tot contact zoeken met haar leeftijdsgenoten. De verwaande trutten gunnen haar geen blik; de hottie van dienst is enkel geïnteresseerd in nudes. En hadden we al vermeld dat iedereen cón-stánt op hun smartphone zit te tokkelen?

Dat laatste toont vooral aan dat Burnham als schrijver perfect weet hoe de jongere van vandaag zich gedraagt. Hoewel hij al tot de vorige generatie behoort, is hij opgegroeid met smartphones, memes en de afbrokkeling van het face to face gesprek. Hij schept een wereld waarin iedereen fake is en zich anders voordoet dan ze in werkelijkheid zijn. Net daardoor komt hij tot de kern van de zaak: een uiterst realistisch portret van de puber in het huidige Amerika. Doorheen de film win je sympathie voor buitenbeentje Kayla door haar verstoten status, om die dan weer te verliezen wanneer ze zich afreageert op haar onbeholpen vader. Maar al gauw komt het besef dat iedereen ook maar iets probeert, en onzekerheid de enige gemeenschappelijke factor is - van zowel personages als publiek.

Ook de soundtrack verdient toch een kleine vermelding. De elektronische muziek die geregeld doorheen de speakers knalt - en op het scherm door Kayla's oortjes - lijken een afgietsel van Burnhams eigen liederlijke uitstappen tijdens zijn comedyshows. Hoewel de poignante teksten achterwege blijven, creëert hij wel een perfecte metafoor voor de verandering van de functie van koptelefoons in onze maatschappij: waar ze vroeger dienden om louter muziek mee te beluisteren zonder anderen te storen, lijken ze tegenwoordig vooral een waarschuwing voor de medemens om niet te interageren.

Master of cringe

Naast een uiterst gevoelige dissectie van de hedendaagse millennial - of moeten we ze écht ‘generatie Z’ gaan noemen? - is Eighth Grade ook gewoon een enorm grappige film. Naast herkenbare momenten van volwassen worden, serveert Burnham ook cringe van de bovenste plank en memes om duimen en vingers mee af te likken. Een dabbende volwassene heeft ons nog nooit zo laten lachen - sorry Us! En een meme die ondertussen al zo belegen is, verraste ons zodanig - op positieve manier - dat we vijf minuten nodig hadden om onze lachbui onder controle te krijgen.

Het langverwachte debuut van Burnham voldeed dus volledig aan de verwachtingen: een interessante, gevoelige, maar vooral eerlijke kijk op het leven van een grijze muis. Dat we zelf geen veertienjarig meisje zijn dat video’s moet maken om haar zelfvertrouwen op te krikken, vormde geen hindernis om onszelf volledig te herkennen in Kayla. Het gebrek aan nageslacht belette ons niet om de liefde van haar vader te voelen. En misschien is dat de grootste kracht van de film - en tevens de boodschap voor generatie Z en hun ouders: heb alsjeblieft wat begrip voor elkaar. Trek tijdens de vakantie dus samen met je ouders/kroost richting de cinema en bond wat met elkaar. De wereld is al cynisch genoeg. Gucci!