recensie> Recensie: In the Fade
Diane Kruger draagt wraakdrama naar eenzame hoogte
Waar het verhaal van ‘In the Fade’ bij momenten dreigt te vervallen in een goedkope wraakthriller à la ‘Taken’, trekt een schitterende Diane Kruger de film finaal over de meet.
Enkele luttele minuten familiegeluk krijgen we te zien alvorens het gezin Sekerci herleid wordt tot één lid. Katja Sekerci (Diane Kruger) verliest haar man Nuri en haar zoontje Rocco door een ontploffing, die veroorzaakt is door een spijkerbom. Het is het begin van een intense lijdensweg voor Katja - regisseur Fatih Akin plaatst de slachtoffers en de overblijvenden onmiskenbaar centraal in de film.
We krijgen lange, geladen scènes te zien waarin Katja worstelt met haar verdriet, maar ook met de reacties van de mensen om haar heen. Het politie-onderzoek pint zich snel vast op de etnische achtergrond van haar man en zijn verleden als drugsdealer. Katja’s moeder volgt dezelfde denkpiste, terwijl haar schoonouders de lijken van hun zoon en kleinzoon willen meenemen met hen naar hun geboorteland Turkije. Ondertussen lijkt niemand echt gehoor te geven aan Katja’s vermoeden - dat Nuri vermoord is uit racistische overwegingen. De isolatie, de woede en de machteloosheid van Katja spatten van het scherm - elke stilte zindert door de zaal.
De film transformeert in een grauw gerechtelijk drama met als beklaagden een nazistisch koppel dat er, welja, ook verdomd nazistisch uitziet.
Het wrange, krachtige eerste deel van de film, die als triptiek opgebouwd is, eindigt wanneer een telefoontje van Katja’s advocaat haar uit haar meest moedeloze moment hijst: er zijn twee daders gearresteerd. De film transformeert in een grauw gerechtelijk drama met als beklaagden een nazistisch koppel dat er, welja, ook verdomd nazistisch uitziet. Akin maakt het de kijker niet moeilijk om de twee bommenmakers te haten - hun schuld staat buiten kijf.
Het resultaat is een gespannen rechtszaak, waarin de kijker samen met Katja de ene emotionele klap na de andere te verduren krijgt - exposities over het fysieke leed dat haar familie onderging tijdens de explosie, een vals alibi van de daders en snoeiharde argumenten van de verdediging, een sterke rol van Johannes Krisch. Ook de ontmoeting van Katja met de vader van de dader is een sterk moment, dat in één spaarzame dialoog veel kracht bundelt.
Het slot leunt aan bij voorspelbaarheid, maar Diane Kruger draagt de film over de streep.
In het derde en laatste deel van de film valt het gewicht volledig op de schouders van Katja. Zonder haar familie wordt ze enkel nog gedreven door gerechtigheid - ook al moet ze tot in Griekenland afreizen om die te bekomen. Net als de voorgaande twee delen heeft dit slothoofdstuk een eigen beeldvoering, al is de rode draad van grauwe beelden en vervreemding nooit ver weg. Het slot leunt aan bij voorspelbaarheid, maar Diane Kruger - die in bijna elk shot van de film te zien is - draagt de film over de streep.
Die titanische rol leverde haar terecht al meerdere accolades op, maar vormt ergens ook de zwakte van de film. Bij momenten steekt Kruger met kop en schouders boven de rest uit - inclusief het script van Akin, dat expliciet verwijst naar de neo-nazistische NSU-moorden in Duitsland begin jaren 2000. Er hangt een politieke boodschap over de film, maar het is nooit helemaal duidelijk welke. Op dat vlak slaagt de film er niet in om uit te stijgen boven het voorspelbare. Als slachtofferdrama barst de film echter in positieve wijze van het scherm - ook al is het dan een beetje de grote Diane Kruger-show.
