De precariteit van banaliteiten

Het allereerste werk dat je ziet wanneer je de tentoonstelling binnenstapt, draagt de titel Model. Verrassend genoeg staat er geen object naast, maar hangt er een foto van een schaalmodel aan de muur. Voor dit soort beelden staat de Duitse kunstenaar Thomas Demand dan ook voornamelijk bekend: foto’s van levensgrote maquettes gebouwd uit gekleurd papier en karton. Zodra hij ze op camera heeft vastgelegd, worden ze weer afgebroken.

Als kunstenaar je eigen werken onmiddellijk weer uit elkaar halen, is op z’n zachtst gezegd een merkwaardige aanpak. Van Demands maquettes blijven enkel beelden over. Vaak geven die zelfs niet de hele creatie weer, maar slechts enkele details, waardoor je zonder begeleidende uitleg het oorspronkelijke model niet eens zou herkennen.

Vluchtigheid versus vereeuwiging

Met een model wordt de essentie van een concept weergegeven. Het is deze vereenvoudigde weergave die Demands interesse wekte. Het weglaten van details vergelijkt de kunstenaar met de manier waarop het geheugen werkt. Van herinneringen blijven in de loop der jaren enkel de grote lijnen over. Details vervagen. Dit vluchtige en precaire element is ook terug te vinden in het gebruik van papier en karton. Een 'house of card' is niet echt bestand tegen de tand des tijds.

Naast Demands werk, sluipt er in zijn solotentoonstelling ook af en toe een werk van een andere kunstenaar binnen. Deze treden, al dan niet expliciet, in dialoog met de werken van Demand. Voeg daar de verschillende audiocommentaren aan toe en Demands kunst ontpopt zich tot een polyfoon geheel waarin meerdere perspectieven door elkaar lopen.

De bezoeker van HOUSE OF CARD wordt omringd door projecten in een stadium tussen idee en uitwerking. Deze anders onopvallende tussenfase krijgt bij Thomas Demand haar eigen waarde, waardoor je ook als toeschouwer even verplicht wordt om écht te kijken.