De perversie van de rijke jeugd

Acht jongens en meisjes uit rijke families waren eens een zomer lang spelletjes aan het spelen. Verantwoordelijkheid op nul, blik op oneindig, en seks met alles dat beweegt. Een jongerenparadijs, zullen we het maar noemen. Lang geleden leefden ze alle acht in vrede samen, maar alles veranderde toen een spelletje misliep. Femke stierf en daarmee krijgen we een whodunit.

We volgen de vriendengroep vanuit vier perspectieven en leren daarmee alle personages op een evenwichtige manier kennen. Puik werk, want het is niet makkelijk om acht hoofdpersonages allemaal even eerlijk aan bod te laten komen. Die vier perspectieven van verschillende gebeurtenissen maakt het verhaal ook lekker mysterieus. Opeens zie je ergens een hondje op een spoor liggen en pas een halfuur later zien we hoe het hondje daar is terecht gekomen. Die niet-chronologische vertelstijl maakt deze whodunit extra intrigerend.

Porno op het grote scherm

Het boek had bij zijn release op de cover een Parental Advisory logo staan, iets wat deze film zeker ook kan gebruiken. Meisjes worden om beurt genomen en moeten raden wie het is, er wordt 'hoer' gekrast boven iemands vagina, de acteurs zijn even vaak naakt als aangekleed en seksscènes worden expliciet in beeld gebracht. Als in penis-in-mond close-up expliciet. Eventjes dachten we dat we naar Pornhub aan het kijken waren, maar ook daar hebben we al minder expliciete filmpjes gezien dan wat we hier voorgeschoteld kregen.

Door die overbodig expliciete sfeer vervalt de film snel tot een gimmick. Zeker halverwege de film voelt het aan als een eindeloze herhaling van verschillende seksscènes achter elkaar gemonteerd en dat maakt Wij alleen maar repetitiever.

Gelukkig kan de film rekenen op een goeie soundtrack - met zeemzoete synthesizer sounds, hippe rock ‘n roll en zelfs Bon Iver - die de film ondersteunt en een sfeer van zorgeloosheid meegeeft. Ook is het acteerwerk van de vele jonge en beginnende acteurs niet te onderschatten. Dat maakt het dan in zekere zin jammer dat de film toch nog namen als Pieter Embrechts en Axel Daeseleire moet casten, als een soort statement: 'wij hebben toch goede acteurs in deze film, kom allemaal kijken!', ondanks het feit dat ze samen maar twee minuten aan bod komen.

Al bij al is het een film met ups en downs. De ene keer is het explicieter dan de andere, de ene keer is er goeie muziek en de andere keer wordt die vergeten, de ene keer leven we mee met de karakters en de andere voelen we ons volledig gedistantieerd. Maar we kunnen het Rene Eller niet kwalijk nemen. Met haar debuut doet ze wat ze kan met de beginnende acteurs, dus toekomst zit er zeker in de cast en de regisseur. Hopelijk volgende keer beter?