recensie> Recensie: 'Les Curiosités du Mal'
De horror van introspectie
Hoewel 'Les Curiosités du Mal' zich als een horrorfilm aankondigt, laat ze de bebloede spiegels en kruisbeelden al vlug achter zich. Een intiem verhaal over het confronteren van je eigen pijn.
Les Curiosités du Mal van Victor Trifilieff volgt een groep jongeren die zich een week lang afzonderen in het bos. De kortfilm maakt deel uit van de selectie uit de Europese Competitie binnen het Internationaal Kortfilmfestival Leuven.
Die Europese competitie kreeg zo'n 1500 inzendingen, waaruit het festival zes programma's samenstelde met films uit 23 Europese landen. Nog tot 12 december kan je in Cinema ZED die selecties bekijken.
Horror met een twist
Een wit busje slalomt langs een verlaten snelweg, op weg naar een oud herenhuis. Een kamer gehuld in stilte is te zien. Plots slaat de voordeur open. Een groep vrienden wurmt zich enthousiast en rumoerig de gang door. Iets later, wanneer de rest van de groep zich naar boven begeeft en het geluid verstomt, komt ook Elias door de deur naar binnen. Meteen is duidelijk dat hij een eenzaat is, die zich bij zijn luide metgezellen niet op zijn gemak voelt: een contrast dat meteen een spanning blootlegt die doorheen de film verder escaleert.
De rollen keren om en het monster wordt het slachtoffer van een reële brutaliteit
Hun weekje vakantie in het bos beginnen de vrienden met een nachtelijke wandeling. De Cabin in The Woods-achtige horrorsfeer, ingeleid door klassieke horrorelementen zoals omgekeerde kruisbeelden en sinistere wandtapijten, krijgt al snel een vorm die ons de stuipen op het lijf jaagt. Wanneer de zaklampen van de jongeren een gehavend foetusachtig wezen onthullen, verwacht je dat ze gillend weglopen.
Maar de horror lijkt al vlug bij de jongeren zelf te liggen, die elkaar ophitsen om het wezen in elkaar te slaan. 'I'm going to end it now', roept een van de jongens, voor de gewelddadige shot weer overgaat naar Elias die ontwaakt in zijn bed.
Het is die scène die het meeste bijblijft. De clichématige — maar bijtende — spanningsopbouw ontplooit zich in een omkering van de rollen. Hier is het het monster die slachtoffer wordt van een reële brutaliteit, die de surreële angst die mensen gewoonlijk hebben voor monsters te boven gaat. Hierna zwakt de spanningsboog van de film wat af. Elias, die zich in het wezen lijkt te herkennen, neemt een verzorgende rol aan. Stille, meer intieme beelden brengen de relatie tussen hem en het wezen mooi in beeld.
Een introspectieve queeste
Hoewel het acteerwerk van het hoofdpersonage in deze openhartige scènes wat eenzijdig is, komt de intimiteit ervan sterk naar voren door de manier waarop de regisseur met stiltes speelt. In contrast met de drukkere scènes, benadrukt het Elias' vervreemding van zijn metgezellen nog meer. Muziek daarentegen wordt slechts minimaal gebruikt en is weinig functioneel.
Door de trage en stille natuurbeelden voelt het verhaal erg meanderend aan
In zijn kwetsbaarheid krijgt 'het monster' met zijn gitzwarte ogen en vele wondresten iets aandoenlijks. Een diep, bijna satanisch geluid weerklinkt soms uit de mond van het wezen. Het geeft diens pijn weer op een manier die beelden niet zouden kunnen vatten. Pijn is wat hen samenbrengt. Ze begrijpen elkaars lijden. Het wezen krijgt nu een veel meer symbolische lading; een soort spiegel van Elias of van zijn angsten waar hij zich ritueel van ontdoet.
Hierin zijn de expliciete verwijzingen naar Elias' mentale problemen wat contraproductief. Het neemt weg van de ambiguïteit en zo ook van de kracht van de film. De overgang van een horrorplot naar een meer symbolische introspectie zorgt voor een onverwachte wending. Verder draagt het echter niet veel bij aan de ontwikkeling van het verhaal, dat door de vele trage en stille natuurbeelden erg meanderend aanvoelt.
PS: ook een aanrader is de kortfilm Man or Tree, over een man onder invloed van hallucinogene drugs die denkt dat hij een boom is. Of omgekeerd. Erg diepgaand is de film niet, maar dat maakt het des te grappiger.
