recensie> Filmrecensie: In den gängen
De charme van het gewone leven
Met ‘In den gängen’ brengt Thomas Stuber een kleine parel van een film die focust op het leven van een supermarktmedewerker. Of hoe onbeantwoorde liefde ook schoonheid bevat.
Dat Duitsers en romantiek geen goede match zouden zijn, is al even de wereld uit (of zou dat toch moeten zijn), maar wordt door Stuber andermaal onderstreept met deze langspeler. We volgen de zwijgzame Christian - prachtig neergezet door Franz Rogowski, die bij wijlen doet denken aan een Duitse Joaquin Phoenix - die solliciteert in een grootwarenhuis bij de afdeling Getränke. Onder de vleugels van de op het eerste zicht norse Bruno ontpopt hij zich langzaam tot een noeste werker en onmisbaar deel van de afdeling.
Geen grootse avonturen of doldwaze acties, maar een integer relaas van een man die zijn leven terug op de rails probeert te krijgen. Die bedoeling wordt onderstreept door sober, maar degelijk camerawerk dat op sommige momenten net lang genoeg blijft hangen om de eentonigheid van het bestaan aan te tonen. Ook de compacte klaarmaak-compilatie – die zo sterk contrasteert met de gearing up-scenes uit schreeuwerige blockbusters – vervelen niet, maar voegen toe aan de algemene gelaten sfeer.
Van vlees en bloed
De sleur van Christians werkleven wordt echter doorbroken wanneer hij de goedlachse Marion – of Ms. Süβwaren zoals hij haar aanvankelijk noemt – ontmoet. Een ontplooiende toenadering ontstaat tussen beiden, die voornamelijk vertoond wordt door middel van een handvol woorden en veelbetekenende blikken. Een keuze die ervoor zorgt dat de personages nog meer van vlees en bloed lijken, alsof we ze in onze eigenste supermarkt tegen het lijf kunnen lopen.
De film meandert daarna doorheen Christians werkdagen – met kleine uitstappen naar het leven van Bruno en Marion – en de kleine tegenslagen, het plotse verdwijnen van Marion, of kleine overwinningen, het behalen van het vorkheftruckrijbewijs, die ze inhouden. Een echte slow burn is de film niet te noemen, voornamelijk door de veelheid aan thema’s die op organische wijze de revue passeren: eenzaamheid, uit elkaar groeien van mensen, depressie, (onbeantwoorde) liefde.
Leven gaat door
Toch lijkt de film een boodschap over te brengen, zonder die expliciet door de kijkers hun strot te willen rammen: Het leven gaat door. De mindere kantjes van het leven – vertegenwoordigd door Christians donkere verleden – worden gecompenseerd door de lichtpuntjes in de toekomst – de vriendschap die hij opbouwt met zijn collega’s. Geen filosofische monologen over de betekenis van het leven, maar een nuchtere kijk op de realiteit in al haar facetten.
Of hoe mensen eenzamer zijn dan ze op het eerste gezicht lijken. Of intimiteit niet per se gelijk staat aan liefde en liefde die onbeantwoord blijft ook schoonheid bevat. Of hoe films geen grootse avonturen moeten beloven om zich langzaam in de borst te wentelen en met behulp van enkele goedgemikte prikken je zowel leeg als verzadigd kunnen achterlaten.
