Dans Dans, maar blijf vooral in je stoeltje zitten

Wie Echoes of Zoo niet kent, hoeft zich niet te schamen. De jongelingen brachten begin dit jaar hun allereerste EP uit, First Provocations - een plezierige, opzwepende mix van jazz, rock en een stevig scheut punk en zigeunermuziek. Naar het voorbeeld van Rage Against the Machine wil ook Echoes of Zoo een stem geven aan zij die in normale omstandigheden zichzelf maar moeilijk kunnen uiten.

Bonte mix

In de praktijk levert dat een bepaald aantrekkelijke set op. Nathan Daems op de tenorsaxofoon neemt zijn collega's bij de hand en knalt er hard in, om bij momenten gas terug te nemen en een zweverige sound door de Schouwburg te laten galmen. Er is duidelijk nagedacht over de balans - Echoes of Zoo klinkt niet als een bandje dat nog maar net de garage uit is gesukkeld. Met bandleden die meedraaien bij De Beren Gieren en Black Flower mag dat eigenlijk ook gewoon de verwachting zijn.

Drie kwartier krijgt Echoes of Zoo, maar het mag gerust wat meer zijn. Het enige wat niet voorbereid lijkt, zijn de bindteksten. 'Wij hebben een eerste dingske gemaakt', vertelt Daems schoorvoetend, terwijl hij met hun eerste EP rondzwaait. 'Als je zo je eerste dingske gemaakt hebt, moet je dat aan de mensen tonen, hé.' Dat doen ze zeker, en de EP's vliegen in de pauze dan ook van de toonbank als zoete broodjes. Als we dan toch kritiek moeten geven, dan misschien eerder op de setting: hier hadden we gerust wat op kunnen dansen.

Routineklus

Na de pauze is het aan de heren van Dans Dans om het slotakkoord ineen te boksen. Het is voor hen een stap terug in de tijd, naar hun titelloze debuut uit 2012. Dat album verkoopt tegenwoordig voor een behoorlijke smak geld, maar wordt voor een bescheiden prijs integraal live gespeeld in de Schouwburg.

In een soort intieme driehoeksformatie schikken ze zich op het podium, en beginnen te spelen zonder al te veel om te kijken. In het geval van de bassist mag je dat vrij letterlijk nemen. Dans Dans is bij uitstek filmische muziek, en in de broeierige Schouwburg lijkt iedereen zijn persoonlijke trip te maken, aan de hand genomen door de immer goed spelende gitarist en frontman Bert Dockx. Een streepje westernsfeer, dan weer Siciliaanse melodieën - het zit allemaal in de muziek van Dans Dans.

Het lijkt ook de band niet zo erg veel uit te maken of er nu een publiek in de zaal zit of niet. Ergens halfweg erkent Dockx dan toch de aanwezigen. 'Fijn dat jullie er zijn', klinkt het bescheiden, waarna de trein weer verder dendert met een stiptheid waar de NMBS enkel van kan dromen.

Een geslaagde avond, zonder meer.