CulTip: Week van de Belgische muziek

Dagen Tekort – Simon (2019)

door Elien D'hoore

Versnellen en vertragen. Dezer dagen weten wel meerdere mensen het verschil niet meer tussen de rem- en de gaspedaal. Geen rustig ritje alleen op de autosnelweg, en dat leidt onvermijdelijk tot emotionele uitschuivers: we voelen alles diep tot het zo overweldigend wordt dat het ons helemaal niets meer doet. Simon, ook wel gekend onder zijn oude pseudoniem Mixtelena of van de rapgroep Roedel, rapt zonder al te veel zever een smeekbede bij elkaar met enkele jazzy details.

Een lied dat lijkt te spreken voor iedereen met zwarte wallen, een bitsige bakkes en/of een zure smoel. Maar wanneer je van Antwerpen bent, krullen je lippen toch even naar boven als je thuiskomt bij dat karaktervolle dialect. Deze jongen was niet voor niets geselecteerd als finalist bij de Nieuwe Lichting van Studio Brussel met zijn nummer Hart Van Steen. Jammer genoeg leken de luisteraars watten in hun oren te hebben gehad, want het podium haalde hij net niet. Gelukkig is er bij deze een herkansing (voor de luisteraars weliswaar)!

KAPÉ - Rosa Butsi (2020)

door Joanna Wils

KAPÉ begint en eindigt als een droom. Rosa Butsi werkte voor haar EP Circle One samen met vrienden uit haar dichtste kring en in KAPÉ valt de eer te beurt aan Floor Denil. Ze zet met haar dwarsfluit de sfeer en zingt de tweede stem die verzacht, maar soms ook snijdt. Rosa Butsi vindt ook in dit nummer te midden van simpliciteit haar eigen stijl, die heel licht en aantrekkelijk voelt. De klanken van het trio - de bass door Trui Amerlinck - passen elkaar en het nummer als gegoten. Rosa Butsi haalt ons nooit volledig uit de trance van de beginnoten, maar laat toch een verhaal doorklinken, om ons op het einde weer volledig over te leveren aan de muziek. KAPÉ wordt bij elke beluistering beter.

Dreams of Pleasure - Siglo XX (1983)

door Emiel Roothooft

'Er is niets nieuws omdat onze cultuur doordrenkt is van nostalgie', zei schrijver en algehele hilariteitbezorger Fran Lebowitz in de Scorsese-docu Public Speaking. Inderdaad, nostalgie is in de meeste gevallen de grootste zonde voor een kunstenaar, altijd achterom kijkend, geen oog op de toekomst. Hetzelfde geldt voor het gegadigde publiek, dat volgens Lebowitz even belangrijk is als de artiest: laten we de meesterwerken uit het verleden appreciëren, maar niet fossiliseren in vervlogen tijden. Het is tijdens het luisteren naar de Belgische Coldwave-band Siglo XX en meer bepaald hun melancholische Dreams of Pleasure, dat ik zwicht voor de lokroep van het verleden. Dit is een vreemd moment voor nostalgie. Een nieuwe dimensie, de toekomst, krijgt vorm wanneer we denken aan wat was en terug zal zijn. Ik denk terug én kijk vooruit - 'You'll never walk alone again / in my dreams of pleasure'.

Ploegsteert - Het Zesde Metaal (2008)

door Jan Costers

Wanneer Frank Vandenbroucke in 2009 in Dakar in mysterieuze omstandigheden overlijdt, is hij voor mij nog een nobele onbekende. Pas 3 jaar later – wanneer Het Zesde Metaal Ploegsteert uitbrengt – komt de wielrenner op mijn radar. Het turbulente leven van de coureur die door Vlaanderen zowel geloofd als gehaat wordt ('t talent druipt er in dikke druppels van // er zit zelfs doping in z'n banden) wordt in minder dan vijf minuten geschetst met tedere admiratie.

De opgang van een jonkie met talent en diens onvermijdelijke ondergang is nooit zo poëtisch neergezet – en de vaak verketterde West-Vlaamse tongval van frontman Wannes Cappelle draagt net bij aan de tragiek van de dorpsjongen die wereldnieuws werd. Hoewel ik de mens Vandenbroucke nooit gekend heb, raakt het verhaal me bij elke luisterbeurt. Een lied dat zowel weemoed oproept als troost brengt – het lyrische equivalent van een welgemeende knuffel na een huilpartij – en de hoop dat er wel degelijk een schepper bestaat, gewoon zodat Vandenbroucke ontvangen kan worden met de woorden kom ma were, ik ga der staan.

HART- EN VAATZIEKTEN - WEBSTEK JIHAD (2020)

door Anne-Leen Declercq

WEBSTEK JIHAD doet aan kempwave - het niefste, onontkoombare genre dat ons Belgenlandje rijk is. De band fungeert onder eveneens Kempisch label Heibel label, dat allerlei rariteiten onder de moederlijke - en vaderlijke - vleugels neemt. Ze staan voor wilde, kekke muziek en rariteiten - muziek die op een andere plek geen thuiselijk nest krijgt. Toch vond WEBSTEK (de plek op het web waar je wel eens gaat vertoeven) een thuis bij het Gentse Kinky Star, waar zij en hun label werden opgenomen onder het JonGeduld programma. Zo spelen ze in maart een live show en krijgen ze begeleiding door professionals. Waarlijks eigenzinnige muziek krijgt zo toch een kans.

Op HART- EN VAATZIEKTEN horen we rapper Chilly Mili contemplatief bezig over zijn rookgedrag en hoe dat voor steeds verstikkendere luchtwegenschmerz zorgt.

BOATS. (Based on a True Story) - Darrell Cole

door Benno Debals

Laat me openen met een quote uit de film About a Boy: '[Hip-hop] is made by black people mostly. They're pretty angry most of the time. But sometimes they just wanna have sex.' De stereotiepen over hip-hop zijn ondertussen wel bekend bij iedereen. Maar het hoeft niet altijd over bitches en money te gaan, hip-hop kan veel breder zijn dan dat. En dat bewijst Darrell Cole met zijn BOATS, een biografie van zijn vroege kinderjaren. Geboren in Londen, verhuisd naar Sierra Leone waar hij als koning werd behandeld, om uiteindelijk te moeten vluchten voor de oorlog en voet aan wal in Antwerpen zette.

Hij vertelt een turbulent verhaal dat bijster relevant is in tijden als deze waarin migratie altijd wel ergens in het nieuws te vinden is. Het is niet alleen de inhoud, maar ook de manier waarop het gebracht wordt, dat deze single zo sterk maakt. Melancholische lyrics op een typerende jazz-rap beat zorgen voor een emotioneel verhaal dat meteen binnenkomt vanaf de eerste luisterbeurt. Je hoort er geen enkele fuck, bitch of shit, want dat hip-hop vooral door zwarten wordt gemaakt, kan ik niet ontkennen, maar dat ze allemaal boos zijn of seks willen, daar kan Darrell Cole je wel het tegendeel van bewijzen.