CulTip: 18 mei tot 31 mei

Dolce&Gabbana Alta Moda, Vallei van de Tempels, juli 2019

Deze modeshow is ook voor niet-Vogue-lezers een ware openbaring. Getooid in Griekse habijten flaneren de modellen door een antieke tempel, als godinnen neerdalend van de Olympos. Na hun verplichte ommetje langs de potentiële kopers en modebloggers, plaatsen ze zich elk op een voetstuk tussen de zuilen. Met dit esthetisch Gesamtkunstwerk toont Dolce&Gabbana dat kunst ook draagbaar is.

Phantom Thread (2017) van Paul Thomas Anderson

Het nauwgezet geordende leven van modemaker Reynolds Woodcock (Daniel Day-Lewis) krijgt een emotionele wending wanneer Alma – niet te verwarren met de restaurantketen – voor hem komt werken. De Britse modewereld van de jaren '50 krijgt met deze film een donkere allure, die de kijker verschrikt en gefascineerd achterlaat. Deze film is er eentje voor liefhebbers van subtiele drama's, slimme motieven en verbijsterende eigenheid. Want met Phantom Thread naait Anderson echt zijn eigen naad.

Plato's Atlantis (2009) van Alexander McQueen

Plato's Atlantis was misschien wel de meest invloedrijke modeshow aller tijden. In 2009 was stilaan duidelijk geworden dat het digitale tijdperk overal zijn intrede deed, ook in mode. Met deze show wilde McQueen beide werelden bij elkaar brengen. De modellen zien er ontstellend futuristisch uit: getooid in kleedjes met exotische dierenmotieven lopen ze als cyborgs op hun torenhoge naaldhakken. Met bizarre, strakke haarconstructies en onnatuurlijke make-up verbreedt McQueen de opzet van een modeshow. Deze laatste collectie van McQueen was er geen om de kassa te doen rinkelen, maar om in een museum te belanden.

Hypnosis (2019) van Iris van Herpen

De Nederlandse modeontwerpster Iris van Herpen of IVH heeft nog stage gelopen bij McQueen en dat toont. Met radicale ontwerpen breekt ze de haute couture volledig open. Naast traditionele materialen werkt ze ook met industriële stoffen, die ze laat 3D-printen. Uit Hypnosis blijkt van Herpens fascinatie voor zeedieren, futuristisch design en kinetische kunst. Vele stukken nemen andere vormen aan terwijl het model beweegt en het sluitstuk is zelfs door motoren aangedreven. Deze show is veel meer dan alleen kleding.

Notes on "Camp" (1964) van Susan Sontag

Vreemd genoeg brak Susan Sontag in de jaren 60 door met dit mode-essay. De Amerikaanse schrijfster stond bekend als brugfiguur tussen de zogenaamde high culture en low culture. Het fenomeen camp was een randverschijnsel waarop men in de hoge intellectuele kringen neerkeek, maar met Notes on "Camp" trachtte ze deze levensstijl op een scherpzinnige en intelligente manier te doorgronden. Camp werd in de jaren zestig gebruikt als term voor een extravagante, kitscherige kledingstijl, die vooral in homoseksuele middens en de drag wereld populair was. In 58 aforismen probeert ze de these hoog te houden dat camp niet alleen een vestimentaire eigenschap is, maar een veel bredere maatschappelijke tendens. Vorig jaar nog was het thema van The Met Gala gebaseerd op het essay van Sontag.

The September Issue (2009) van R.J. Cutler

Wie mode zegt, zegt Vogue, en wie Vogue zegt, zegt Anna Wintour. In deze boeiende documentaire krijgen we een indringend beeld van de beruchte Vogue-redacteur, die de inspiratiebron was voor The Devil Wears Prada. De film volgt het reilen en zeilen in het hoofdkantoor van het bekendste modetijdschrift, naar aanloop van de publicatie van het jaarlijkse septembernummer. Ieder jaar in september pakt het tijdschrift uit met een enorme modebijbel. In 2007 telde het blad maar liefst 840 pagina’s. De docu zet de excentrieke en geheimzinnige Anna Wintour centraal, maar ook de soms discordante discussies met haar artistiek directeur Grace Coddington zijn een lust voor oog en oor. Deze wonderbaarlijke intrede in de mode-industrie zou aan niemand voorbij mogen gaan.