Compagnie Tartaren viert tienjarig bestaan

Het is feest, en de beste viering is een voorstelling. Op vrijdag 26 mei gaat Verdrongen in première, een samenwerking tussen de Leuvense Tartaren en het Turnhouts gezelschap Dun Velleke. De voorstelling handelt over leven met een vervangingsinkomen. Het is eigen aan de Tartaren dat ze gevoelige thema’s niet schuwen. Alles passeert de revue, er is geen taboe.

Theater is volgens artistiek leider Wim Oris dan ook een medium dat ruimte maakt voor debat. Daarenboven zijn het de Tartaren zelf die de thema’s aansnijden. ‘Zo schoppen ze de samenleving een geweten van onderuit.’ En dat reeds tien jaar.

Opengebloeid

In 1982 ontstond De Smoelentrekkers. Deze toneelgroep was verbonden aan ‘t Lampeke, een Leuvens buurthuis dat werkt rond armoede en sociale uitsluiting. De informele groep professionaliseerde en werd uiteindelijk in 2006 omgedoopt tot Compagnie Tartaren.

De Compagnie bestaat uit een kern van vijftig spelers, die elk een bewogen achtergrond hebben. De spelers kregen in hun leven te kampen met psychische problemen en kansarmoede. Deze persoonlijke ervaring is verrijkend volgens Wim Oris. Elk stuk ontstaat op aanvoeren van de Tartaren zelf. Zij nemen steeds hun eigen leefwereld mee. ‘Het is belangrijk om hun kijk op de wereld op een artistieke manier te brengen.’

Wim Oris ziet hoe het gezelschap doorheen de jaren is opengebloeid. Er is een kundigheid geslopen in het maken en spelen van voorstellingen. ‘De Tartaren leren bij.'

De samenwerking met verschillende regisseurs laat zijn stempel na. Zo werd voor de voorstelling Verdrongen samengewerkt met Stefan Perceval, artistiek directeur van Het Gevolg. Daarenboven heeft Cie Tartaren al in elke Leuvense zaal opgetreden en kreeg het anderhalf jaar geleden de titel van stadsgezelschap.

Vooruit is de weg

Toch is ook de Compagnie niet gespaard gebleven van malaise. Bij de subsidieronde vorige zomer werd de geplande samensmelting met sociaal-artistiek atelier De FactorY een halt toegeroepen. De fusie zou het begin geweest zijn van een omvattend sociaal-artistiek platform.

Wim Oris legt uit: ‘De huidige middelen stroken niet met het opzetten van een ankerplaats voor de Leuvense sociaal-artistieke werking.’ Maar de Tartaren kregen wel een structurele subsidie voor vijf jaar: ‘Dat we middelen krijgen, is al fantastisch.’

‘We zijn trots dat we zijn gevalideerd voor de volgende vijf jaar. Dat in een periode van crisis, wanneer veel gezelschappen geen middelen meer krijgen.’

De Tartaren zijn alvast strijdvaardig en hun planning bruist. Na de nieuwe voorstelling eind mei volgt de kortfilm Kopschuif, een relaas over psychische problemen, en een publicatie over hun tienjarig bestaan. Kortom: vooruit is de weg!