recensie> Recensie: 'stuk plastic'
CampusToneel: een indrukwekkende krachttoer
'Stuk plastic', de nieuwste voorstelling van CampusToneel, weet het publiek twee uur lang te overdonderen. BAC ART LAB is het podium voor een unieke avond vol toegankelijk absurdisme.
Woensdagavond 11 mei biedt BAC ART LAB plaats aan een twintigtal toeschouwers die een van de twee nieuwe toneelstukken van CampusToneel komen meepikken. Stuk plastic is onderdeel van een dubbelspel en wordt samen met Lang zullen ze hangen tussen 9 en 20 mei opgevoerd.
Wanneer de deuren van de zaal opengaan, wordt onmiddellijk duidelijk dat ons een intrigerende avond te wachten staat. Het publiek betreedt het podium via de kleedkamer, waar de acteurs zich druk omkleden en voorbereiden. De toeschouwer wordt zo meteen op het verkeerde been gezet, en die kwaliteit zal kenmerkend blijken voor de hele voorstelling.
Eenvoudig familiedrama
De plot is betrekkelijk eenvoudig. Stuk plastic is een familiedrama, waarin het moeizame huwelijk van spoedarts Michaël en kunstenaarsassistente Ulrike centraal staat. Michaël haalt nergens nog voldoening uit, terwijl zijn vrouw beroepshalve wordt gedomineerd en vernederd door de excentrieke kunstenaar Serge Haulupa.
Het weinig gecompliceerde verhaal wordt op een meesterlijke manier door de postmodernistische gehaktmolen gehaald
De grote dromen die de twee ooit voor zichzelf koesterden, zijn allang uitgedoofd. Iedere dag is een nieuwe worsteling om de leegte in hun leven te vullen. Zoon Vincent gaat ondertussen onder zijn eigen problemen gebukt en is emotioneel onbereikbaar voor zijn ouders.
Alles verandert wanneer het gezin een nieuwe schoonmaakster aanneemt. Esther Schmitt, sterk gespeeld door Esther Lamberigts, doet waarvoor ze is aangenomen: poetsen. Waar alle andere personages verstrikt zijn geraakt in de netten van het leven, lijkt zij rustig zichzelf te kunnen zijn.
Haar eenvoud heeft merkwaardig genoeg een enorm effect op het gecompliceerde gezin: Michaël en Ulrike vinden in haar iemand om hun frustraties op af te reageren, maar ook een spiegel die een andere blik op hun leven mogelijk maakt. Vincent krijgt met Esther datgene waar hij naar snakte: iemand om in vertrouwen te nemen. Serge Haulupa ten slotte ziet in Esther de muze die zijn kunst weer vooruit kan helpen.
Meesterlijke stijl
De eigenheid van het stuk zit hem vooral in de stijl. Het weinig gecompliceerde verhaal wordt op een meesterlijke manier door de postmodernistische gehaktmolen gehaald, waardoor de toeschouwer van de ene verbazing in de andere valt.
Het resultaat is een visuele chaos, die toch zeer nauwgezet geregisseerd is
Behalve Esther wordt ieder personage door meerdere acteurs gespeeld, die aan hun kleding herkenbaar zijn. Een concept dat uiteraard niet nieuw is, maar regisseurs Sam Rijnders en Elise Linsen gaan er verder mee dan je voor mogelijk houdt. Zo wordt Serge Haulupa vaak door vier mensen tegelijk vertolkt, ieder met een eigen taak, en ook Michaël, Ulrike en Vincent komen in allerlei gedaanten voor.
Acteurs Robin Achterhof, Elise Linsen, Matthis Nelissen, Arianne Valcke, Dante Vanhamel en Hannah Weiler weten allemaal met hun eigen spel, mimiek en lichaamsbouw de personages te transformeren en te doen schitteren. Alle gezinsleden komen pas ten volle tot hun recht door de verschillende gestaltes die ze aannemen.
Nauwgezet georganiseerde chaos
Het resultaat is een visuele chaos, die toch zeer nauwgezet geregisseerd is. De acteurs vliegen over het podium, de dialogen zijn scherp en raak, en ondanks alle stilistische verwarring blijft het altijd duidelijk wat er gebeurt. Het gevaar van de experimentele aanpak – het publiek afmatten en murw slaan – wordt zo vakkundig vermeden.
De regisseurs slagen erin om een schepje bovenop de explosiviteit te doen
De intermezzo's tussen verschillende scènes, met sfeervolle muziek van Bert Aernouts, geven de kijker tijd om af en toe even op adem te komen. Het hoge tempo en het constante niveau zorgen er echter voor dat je vooral benieuwd bent naar de nieuwe verrassingen die onderweg zijn.
Krachtig einde
Als een stuk zo explosief is, wordt het moeilijk om tot een climax te komen, maar Rijnders en Linsen slagen er toch in om er nog een schepje bovenop te doen. Wanneer de kakofonie uiteindelijk tot rust komt, heeft schoonmaakster Esther het laatste woord in een einde dat krachtig, grappig en zelfs een beetje ontroerend is.
CampusToneel brengt zo een moeilijke opdracht tot een erg knap einde, en mag met recht trots zijn op de geleverde prestatie.
'Stuk plastic' speelt nog tot en met vrijdag 20 mei in BAC ART LAB. Kaartjes en meer informatie kan je vinden op http://www.campustoneel.be/
