Blote borsten en Italiaanse pooiers

Misleidend

In ‘Loro’ brengt Sorrentino opnieuw wat we van hem verwachten: een absurde, haast tragikomische analyse van de macht, ingekleed in een decors van Italiaanse glamour. De hoofdrol is ditmaal voor Silvio Berlusconi, de excentrieke godfather van de Italiaanse politiek, die perfect wordt geportretteerd als het compositum van een Milanese glamourboy en een koelbloedig machtsmonster. Verwacht je bovendien aan een hoge dosis ‘bunga bunga’, want geen film over Berlusconi zonder blote borsten en Italiaanse pooiers.

Alvast een waarschuwing ook voor de politiek geëngageerde zielen die op de tippen van hun tenen staan om de film te aanschouwen, want deze film is alleszins geen hard politiek drama. Ze is niet in-depth of tot in de puntjes accuraat, maar welke film is dat nu tot in haar roots? De vergelijking is echter snel gemaakt wanneer men dit spektakel vergelijkt met Darkest hour van Joe Wright, dat de film thuis behoort bij White House Down op vlak van deze 2 rubrieken. Desalniettemin is deze film geregisseerd door de Paolo Sorrentino, die gedurfd omgaat met zijn vak en enkele keren scherp uithaalt naar politiek en mediafiguur Berlusconi. Eén van de redenen waarom deze film geen financiering kreeg van hun vertrouwde filmproducent Medusa Film, beheerd door de enige echte Berlusconi zelf.

Puzzelen

Een tekort aan verscholen betekenis is er alleszins niet. Het is het type film dat zich pas volledig ontplooit als men ze twee à drie keer bekijkt. Al komt de film traag op gang (politiek gezien), geeft ze toch het nodige entertainment om te volharden met de expliciete seks, drugs en Italiaans-alternatieve rock ‘n roll. Geleidelijk ziet men evolutie in het politieke aspect, maar dat is echter niet de rode draad.

Iets wat eerder niet besproken zal worden is de onbewuste psychologische analyse die op Berlusconi uitgeoefend wordt, ongeacht welk beest er zich schuilhoudt. ‘Il Cavaliere’ is het slachtoffer van zijn eigen ambitie, keer op keer aangetrokken tot de adrenaline van het extreme. Anderzijds zien we een gevangen dier, dat wanhopig vasthoudt aan de macht die het voorheen had, zowel in de politiek, als op zijn vrouw Veronica. De finale scène vat die eenzaamheid perfect samen, met een laatste riff dat inspeelt op de kijkersemotie, alsof men sober wordt van een lange en vermoeiende nacht.

Grande Finale

Samengevat was dit echt een fiësta, een film waar de armbesproken, nietsbetekende scènes al dan niet worden opgetrokken door de tegenhangende extrema. Het provoceert niet ten aanzien van wat de politiek zou moeten zijn, waar wat het zou kunnen worden of op z’n minst hopen te worden; meer een speculatie dan een feitelijk gebeuren. Wie hier naartoe kwam voor een hardcore politiek schouwspel, zal teleurgesteld zijn. Wie zijn zinnen had gezet op het (uit)lachen van het politieke midden-rechts, zal meer op zijn plaats zijn. Al bij al meer een comedy verweven met het psychologische dan een verslag gevuld met politieke statements.