Belgisch talent op openingsavond Kortfilmfestival

Vrijdagavond 3 december ging het jaarlijks Leuvense Kortfilmfestival van start in Cinema ZED. Tot zaterdag 11 december heb je iedere dag de keuze uit een ruim aanbod aan Belgische en internationale kortfilms.

Op de openingsavond gingen verschillende Belgische films in première, waarna de regisseur en de acteurs steeds kort iets over hun werk vertelden. Opvallend was de aanwezigheid van veel jong acteertalent: voor meerdere acteurs is dit hun eerste keer voor de camera.

Wacht

De eerste film van de avond grijpt meteen de aandacht. In Wacht van regisseur Sophie Kurpershoek volgen we de tienjarige Mathilde, gespeeld door Pip Campbell, die in haar eentje door een liefelijk landschap dwaalt. Toch is de sfeer dreigend: Mathilde heeft een blauwe plek en lijkt ergens voor op de vlucht. De volwassen Danielle is naar Mathilde op zoek en wanneer ze haar vindt, trekken de twee samen verder.

Hun relatie blijft ambigu: op het ene moment zingen ze een liedje, het volgende hebben ze een kleine vechtpartij in het gras. De onheilspellende muziek zorgt ervoor dat de kijker zich nooit helemaal op zijn gemak voelt. Op het einde van de film blijf je met een aantal vragen zitten.

Afgezien van het mooie landschap is de film visueel eerder sober: de camera wordt vooral op Mathilde en Danielle gericht, om zo hun vreemde relatie in beeld te brengen. Een intrigerende kortfilm die aantoont hoe afhankelijk kinderen van volwassenen zijn.

Little Ox

De tweede kortfilm is een animatiefilm. Regisseurs Raf Wathion en Patrick Vandebroeck hebben voor Little Ox inspiratie geput uit natuurdocumentaires en proberen het leven van een kudde muskusossen zo levensecht mogelijk in beeld te brengen. De desolate sneeuwvlakte waar de ossen leven is een harde wereld: we volgen een jong kalf dat door een groep wolven wordt geviseerd.

Het voordeel van animatie is dat je geen rekening hoeft te houden met de grillen van wilde dieren: shots die in het echt onhaalbaar zijn, kunnen zo toch op het scherm worden gebracht. Hoewel de film technisch knap in elkaar zit, had er wellicht nog meer in gezeten. De animatie oogt soms wat houterig, waardoor je nooit vergeet dat je naar een film aan het kijken bent.

Tot ik terugkom

Tot ik terugkom is het afstudeerproject van Ramy Moharam Fouad, die ondanks zijn jonge leeftijd al het nodige heeft bereikt. Zo regisseerde hij verschillende videoclips van zijn broer Tamino.

De film speelt zich af in een universum dat op het onze lijkt, maar toch net wat anders is. Een groep jongeren viert hun laatste vrije avond voor ze naar het front trekken, maar binnen de groep ontstaan spanningen.

Jolan De Bouw, misschien wel de Timothée Chalamet van de lage landen, speelt Aram: een jongen die ervoor kiest om te vertrekken en zijn laatste avond anders te spenderen. De film valt vooral op door de mooie shots, het vloeiende camerawerk en de sfeervolle muziek.

Two to Tango

In de origineelste film van de avond zien we twaalf wereldleiders die samen een dodelijke tango dansen: wanneer de muziek stopt, is het zaak om zo snel mogelijk een pistool te bemachtigen en te schieten op wie je maar kan. Dat doet denken aan Squid Game, maar volgens regisseur Dimitri Sterkens heeft hij pech gehad dat die serie net nu is uitgekomen.

Two to Tango is echter meer dan louter vermaak: de film is een kritiek op een politieke orde die meer op conflict dan op samenwerking gericht lijkt. Geopolitiek als dans en gevecht: boeiend om naar te kijken en over na te denken.

We Need It Yesterday

De laatste en kortste film van het programma, We Need It Yesterday, is een humoristische weergave van de onrealistische eisen die vaak aan filmmakers worden gesteld. De te realiseren doelen zijn groot, het budget is klein, en zoals in de titel naar voren komt: de film moest eigenlijk gisteren al af zijn. De humor is ongetwijfeld herkenbaar voor veel mensen die creatief werk doen, maar ook een beetje flauw.