BDW politiek beest mist politiek

'De camera wijkt geen moment van Bart De Wever', zo werd de eerste docufilm van oud-VTM-journalist Paul Jambers aangekondigd. Jambers mocht de N-VA-partijvoorzitter en misschien toekomstig premier tien jaar lang filmen. Maar omdat hij het gevoel had dat hij zijn ei niet kon leggen in een televisiedocumentaire, sloot hij een deal met Kinepolis. 

Bart De Wever werd al wel eens eerder in beeld gebracht, zoals bijvoorbeeld in de VRT 1-documentaire BDW, in verschillende boeken of in eerdere documentaires van Paul Jambers. Maar waar de docufilm van Jambers het verschil moest maken, is de intensiteit en duur. 'De beleving in een cinemazaal is uniek', zei Jambers daar eerder over in De Morgen. 'Ik wilde de aandacht vasthouden en één groot verhaal vertellen.'

Maar daarvoor heeft Jambers simpelweg te weinig footage uit cruciale momenten in het politieke leven van De Wever om echt een verhaal op te bouwen. Tweemaal zien we hoe de verkiezingsdag begint, hoe het mediacircus zich ontwikkelt en hoe De Wever in de auto mijmert over het gevolg van de twee verkiezingsoverwinningen. Daarna volgt er geen verdere ontwikkeling van het verhaal, maar de aftiteling. 

Interessant was geweest om te zien hoe De Wever de moed probeerde er in te houden, wanneer de peilingen vijf jaar op rij niet beterden en de zenuwachtigheid toenam. Of wanneer De Wever aan het begin van de campagne de bocht nam, en de deur naar Vlaams Belang dicht deed. 

Iemand die de Wetstraat regelmatig volgt, komt eigenlijk niets nieuws te weten. Net dat soort momenten zouden je juist kunnen vertellen waarom hij zo'n 'politiek beest' is. Maar dieper dan quotes van De Wever als 'Geluk zit voor mij in het nastreven van macht', duikt Jambers niet. 

Frangipane

Niet dat de documentairefilm geen leuke momenten oplevert. Hilarisch zijn scènes zoals die waarin De Wever een frangipane eet in de kantine van de VRT — tot hij ontdekt dat het geen frangipane is. Of 'BDW' die de mensen probeert weg te lokken uit zijn kantoor, door zelf in een andere zaal zijn partijgenoten te gaan begroeten, maar daarna stiekem weg te sluipen en in vertrouwd gezelschap de verkiezingsshow te bekijken. 'Het trucje heeft gewerkt', kijkt De Wever tevreden om zich heen.

Daardoor heb je echter vaak het gevoel dat je naar een attractie aan het kijken bent, in plaats van een toppoliticus. Bart De Wever heeft een 'best farter in the world'-t-shirt aan. Bart De Wever gaat naar de winkel. Bart De Wever zegt — hoe schokkend — dat 'hij alle journalisten, stuk voor stuk, op hun bek gaat slaan.'

Het onderwerp van de docufilm zorgt er natuurlijk wel voor dat de film nooit echt saai wordt — daarvoor is De Wever gewoon veel te grappig en charismatisch, maar dat is niet de verdienste van Jambers. Hij koos gewoon een goed politicus uit om te volgen. De Wever doet de rest. 

Had Jambers de beelden in vijf afleveringen op televisie uitgezonden, waren we waarschijnlijk niet zo kritisch geweest voor de film, of hadden we er geen recensie over geschreven. Maar het witte doek is veeleisend, en vraagt meer dan een bij momenten onhandige aaneenschakeling van beelden van 'BDW'.