Baloji overtuigt (niet iedereen)

Ik keek met enige verwachtingen uit naar het concert van Baloji, met zijn huidige muzikale werk was ik niet echt vertrouwd op de radiosingles na, maar van zijn oudere muzikale werkzaamheden bij Starflam ben ik altijd een grote fan geweest. Trouwens, alle hiphop-liefhebbers die dit lezen en nog niet bekend zijn met Starflam: YouTube is uw vriend, Starflam binnenkort ook.

Van het voorprogramma DK kon ik alleen het laatste nummer meepikken, enigszins spijtig want het leek wel een feestje. Maar tijd dan voor Baloji. Vanaf het betreden van het podium is al duidelijk dat hij het performen ver van verleerd is, met zijn podiumvullende presence is hij de titel rasartiest meer dan waard.

Het publiek is mee

De vlam slaat dan ook onmiddellijk in de heetgebakerde pan. Het publiek reageert letterlijk euforisch. Na de swingende opening is er even ruimte voor twee rustigere nummers, ik heb er nog steeds het volste vertrouwen in, ook de opbouw van de setlist verraadt het metier van Baloji. Dit rustigere intermezzo maakt vervolgens weer plaats voor dansmuziek. Een genre erop plakken vind ik moeilijk, met een alomtegenwoordige highlife gitaar zijn de Afrikaanse invloeden nooit ver weg. Soms moet ik aan Graceland denken - de plaat van Paul Simon, niet het landgoed.

Zijn superstrakke begeleidingsband kwijt zich probleemloos van hun taak maar van veel interactie met de frontman is weinig sprake. Het valt ook enigszins op dat ik in totaal drie zwarte medemensen spot in de zaal, een schril contrast met de bezetting op het podium. Het publiek dat uitsluitend uit 30-plussers bestaat - behalve die vier kinderen die met mama en papa mee waren - blijft smullen van het optreden, persoonlijk blijf ik een beetje op mijn honger zitten, het is wel erg veel van hetzelfde, echte onvergetelijke hoogtepunten zitten er niet in.

Als een van de vele vrouwelijke fans, die er een beetje uitzien als Doortje die met Billy naar een fuif gaat, even stopt met dansen om een foto te nemen van uitsluitend de voeten en enkels van Baloji (ze zoomt bewust in) heb ik eens te meer de indruk dat ik een bepaalde vibe mis om ten volle van dit concert te genieten. En zo kabbelt het concert verder tot aan de bisnummers. Voor de aanvang hiervan neemt Baloji de gelegenheid om te vermelden dat veel mensen hem vragen waarom hij niet meer zoals vroeger in de stijl van Starflam nummers brengt. 'Godzijdank ik ben niet alleen', denk ik dan en ik hoop op een nummertje uit de oude doos.

Helaas pindakaas, als hij dat zou doen dan zou dat teveel van hetzelfde zijn en hij wil zichzelf zijn en steeds nieuwe dingen uitproberen. Bijgevolg krijgen we tijdens de erg lang uitgesponnen bisrondes meer van hetzelfde en bij de tweede bisronde heb ik het echt wel gehad. Ik blijf meer uit beleefdheid dan uit goesting tot de laatste noot en ga toch enigszins teleurgesteld naar huis na een concert dat ik niet als slecht kan bestempelen maar ook niet als eentje dat ik overweeg nog eens over te doen. Dat in tegenstelling tot de rest van het talrijke publiek in Het Depot voor wie het concert gerust tot het ochtendgloren had mogen duren, ware het niet dat ze de dag erna moeten gaan werken natuurlijk.