RECENSIE IFTF
Babylon trakteert op dramatische absurditeit met Caligula
Een wreed hoofdpersonage dat de maan wil bemachtigen. Babylon waagde zich voor de inzending voor het Interfacultair Theaterfestival niet aan de Verschrikkelijke Ikke, maar aan Caligula van Albert Camus. De kring serveerde een stevige portie drama met een vleugje humor en maatschappijkritiek erbij.
Caligula, de derde keizer van het Romeinse Rijk, terroriseerde de hofhouding in Rome na de dood van zijn zus en geliefde Drusilla. De keizer werd vertolkt als een doorgedraaid, machtsgeil en impotent figuur. Terwijl zijn vriendenkring een plan beraamde om hem te vermoorden, riep Caligula zichzelf uit tot god.
De acteurs slaagden er goed in om de zware boodschap van Camus behapbaar te maken, met behulp van een flinke dosis humor
De voorstelling hulde zich zo in een onheilspellende, donkere sfeer. De keizer besliste wie bleef leven of stierf en brak het hart van alle personages. Zo ging Babylontoneel op zoek naar de mens achter de macht.
Romeinen uit Limburg
De acteurs slaagden er goed in om de zware boodschap van Camus behapbaar te maken, met behulp van een flinke dosis humor. De accenten van de deelnemers, van Limburgs tot West-Vlaams, werden daarvoor op pientere wijze uitgespeeld. Op bepaalde momenten zorgde dat echter voor iets te veel stereotypen.
Tussen de lijnen door was er ook ruimte voor kritiek op de hedendaagse maatschappij. 'Regeren is stelen', aldus de keizer, die zowaar de ambitie koesterde om alle rijke patriciërs in Rome van hun weelde te ontdoen. Ondertussen kwam er ook verzet op zijn goddelijke status. Spot Caligula met de hedendaagse populist?
Bij een zuiver politiek traktaat bleef het echter niet. Het contrast tussen de wil van de keizer om de wereld en de maan te beheersen, en zijn persoonlijke omgang met het verlies van zijn zus, gaf een verfrissende emotionele laag aan de voorsteling.
Beste individuele acteerprestatie?
De Zwartezusterkapel, een mysterieuze kerkelijke parel in Leuven, droeg bij tot de geheimzinnigheid van het stuk, maar bleek op technisch vlak niet zo geschikt voor deze theatervoorstelling. Zo kwam de enscenering via geluid en licht niet volledig tot zijn recht.
De poëtische grollen van Albert Camus verleidden enkele spelers soms tot een te groteske vertolking
Enkele individuele acteerprestaties compenseerden dat ruimschoots. Elena-Mari Dorna solliciteerde met verve voor de prijs voor beste acteerprestatie van het festival. Dankzij een rollercoaster van emoties en een wervelende mimiek bracht ze keizerin Caesonia echt tot leven. Jan Jao Van Ranst maakte indruk met zijn vertolking van Caligula: extravagant en absurd, zoals het hoort.
De poëtische grollen van Albert Camus verleidden enkele spelers soms tot een te groteske vertolking. Daardoor was de essentie van bepaalde personages bij momenten zoek. Desondanks zorgde Babylon voor een meer dan verdienstelijke deelname aan het IFTf. Het hield de kijker op het puntje van zijn stoel in een roekeloze reis door een duister Rome.
Gezien op 17 april in de Zwartzusterkapel.
