RECENSIE IFTF
aMUZEment opent IfTf op ludieke, maar ietwat chaotische wijze
Met In de Schaduw van Sneeuw beet aMUZEment de spits af van het Interfacultair Theaterfestival (IfTf). De studenten archeologie brachten een eigen versie van de klassieker Sneeuwwitje.
Negen acteurs onder begeleiding van Kaat Convents brengen in de eerste speelweek van het IfTf hun toneelstuk In de Schaduw van Sneeuw in De Koelisse. Met hun toneelgroep aMUZEment – dit jaar enkel Kring Alfa, zonder Mecenas en Musicologica – voegden ze zowel een portie humor als drama toe aan het klassieke sprookje van Sneeuwwitje.
Sneeuwwitje herwerkt
Het theaterstuk opende met een scène waarin de boze koningin en stiefmoeder (Luna Nemegeer) een smeekbede doet opdat iemand van haar zou houden. Ze bedenkt vervolgens een moordplan op haar stiefdochter, prinses Ariane (Charlotte Horemans), om de liefde van de koning volledig te kunnen opeisen.
De kenmerkende verhaallijn van het klassieke sprookje bleef grotendeels behouden. De koningin dwingt de bediende, Jacob (Joris Gentes), om zijn geliefde Ariane in het bos te vermoorden en haar hart als bewijs naar het paleis te brengen. Jacob is daar echter niet toe in staat. In de plaats van Ariane doodt hij een hert, waarna Ariane vlucht in het bos en onderdak vindt bij de dwergen.
De kostumering van het hert en het DIY-decor maakten duidelijk dat er geen groot budget beschikbaar was
Met slechts negen acteurs vertolkte aMUZEment zeventien rollen: een uitdaging. De acteurs gingen echter volledig op in hun steeds wisselende personages. Nemegeer switchte moeiteloos van het expressieve en dramatische toneelspel van de boze stiefmoeder naar Sleepy, de dwerg die eeuwig moe is. Ook in de scènes – doorspekt met dramatische dialogen over passie, verraad en moord – komen Gentes en Cisse Staes overtuigend tot hun recht in de rol van Jacob en koning.
Humor
De dwergen zorgden voor een humoristisch tegengewicht aan die serieuzere stukken, bijvoorbeeld toen het tekort aan acteurs voor de zeven dwergen werd opgelost door een van de dwergen als skelet op het podium te leggen. Ook voor het hert was een glansrol weggelegd: twee acteurs onder een bruin doek, met witgeverfde takken als gewei vormen een komische verschijning die op luid gelach van het publiek kunnen rekenen.
Doordat het stuk bijna volledig de verhaallijn van het originele sprookje volgt, waren er nauwelijks verrassende elementen voor het publiek
De kostumering van het hert en het DIY-decor maakten helaas duidelijk dat aMUZEment niet het grootste budget voorhanden had. Maar ook met weinig was er heel wat mogelijk: de aanwezige attributen werden optimaal benut, waardoor er geen sprake was van een storend tekort of een afleidende overdaad. Ook het ontbreken van special effects werd op een creatieve manier opgelost. Zo vertolkte een acteur de ontploffing van een dynamietstaaf vertolkt door zich uit te leven op Fireball van Pittbull.
Voorspelbaar
Doordat het stuk bijna volledig de verhaallijn van het originele sprookje volgde, waren er nauwelijks verrassende elementen voor het publiek. Als kijker kon je vaak perfect voorspellen wat zou volgen, op een afwijkend einde na. De kenmerkende, vergiftigde appel is nergens te bespeuren en Ariane ontwaakt niet door een liefdeskus van Jacob, maar door het gejammer van haar vader.
De ontknoping kwam dan ook een beetje gehaast en rommelig over. Hoewel de acteerprestaties zeer goed bleven, verslapte de verhaallijn en volgden er enkele lang uitgerekte scènes om het stuk af te sluiten. De voorstelling eindigde wel leuk met een meta-element: voor het slapengaan leest Ariane de zes dwergen het einde van het sprookje voor. Ze lezen dus zelf het einde van hun eigen verhaal. Het kijken waard.
Gezien op 27 maart in De Koelisse.
