RECENSIE IFTF POLITIKA
Amoureus drama in een eenvoudig jasje
Met Arthurs Sokken maakt Politika na een half decennium hun terugkeer op het Interfacultair Theaterfestival (IFTf). Dat doen ze sober, maar doordacht.
Hun toneel heeft een aantal jaren stilgelegen, maar dit jaar staat Politika terug op de planken van het IFTf. Met Arthurs Sokken brengen ze een studentikoze adaptatie van Floyd Dells Arthur's Socks, een stuk vol amoureus drama.
Het podium biedt inkijk in het kot van Gwen (Romy Vertommen). Die sfeer wordt efficiënt overgebracht met een rode tweepersoonszetel en wat studentenplanten. Terwijl Gwen de avond plant door te brengen met haar haakwerk en wat lesopnames, komen haar vriendinnen om de buurt binnenvallen en zo creëren ze beetje bij beetje een emotionele warboel.
De kern van het probleem: Lancelotte Peters (Eline Van Calster), die ieders hart in vuur en vlam zet. Om de beurt komen Viv en Mary (Armani en Quincy Snoeys) op de rode zetel bij Gwen hun liefdeskommer opbiechten. Vertommen weet te overtuigen als troostend, maar nuchter luisterend oor. Maar wanneer als derde persoon Lancelotte zelf in Gwens zetel ploft, blijkt die laatste misschien toch even emotioneel verward als de rest.
De complexiteit van de liefdesperikelen in Arthurs Sokken bereikt zo al gauw een Gossip Girl-achtig niveau. Gelukkig vertonen Politika's personages wel meer diepgang dan Serena en Blair. Ze worstelen elk op hun eigen manier met het morele dilemma: luisteren naar je hoofd of naar je hart?
Less is more
Hoe complex de liefdesverhoudingen in Arthurs Sokken zijn, zo eenvoudig is de rest van de productie. Er komt geen programmaboekje, muziek of lichtspel aan te pas. Hoewel dat een voorstelling al snel karig kan maken, voelt het in dit geval wel aan als een bewuste keuze, die door andere productionele beslissingen wordt ondersteund.
Zo wordt het stuk erg kort gehouden om te voorkomen dat de ingetogenheid van de productie zou gaan vervelen. Ondertussen brengt het komen en gaan van Gwens bezoek toch een zekere dynamiek op scène. Ook de rolverdeling lijkt goed doordacht, aangezien de sterkere acteurs duidelijk wat meer speelruimte krijgen.
Het siert Politika dat ze hun terugkeer naar het IFTf voorzichtig durven aan te vatten, in plaats van zich te laten verleiden om meteen groots uit te pakken, met alle risico's van dien om de mist in te gaan. Door hun energie slechts in enkele aspecten te investeren, vormt de voorstelling een weliswaar sober, maar doordacht geheel. En dat is fijn om te zien.
