Amateurama brengt de Ronde van Frankrijk naar het theater

In Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt) bewerken acteur Zeno De Ridder en regisseur Filip Tielens het gelijknamige boek van Ivo Victoria. Volgens de makers wordt het een herkenbaar verhaal voor iedereen die opgroeide in een dorp en zich wel eens verloor in zijn of haar dromerijen.

'Ik kom zelf uit een dorp en was heel erg aangegrepen door het boek toen ik het las', zegt regisseur Filip Tielens. 'Het hoofdpersonage zet eigenlijk gelijkaardige stappen als ik in zijn leven. Hij blikt terug op zijn kinder- en tienertijd en ziet hoe vriendschappen vervagen of stukgaan: heel herkenbaar allemaal.'

De titel zet je misschien op een dwaalspoor, maar het verhaal gaat niet louter over een jongen die wielrenner wil worden. Veeleer zoomt het stuk in op de worstelingen van de opgroeiende adolescent Ivo, verlangend naar aandacht van zijn omgeving. Daarin tast hij de grenzen van zijn fantasie af en nemen zijn verzinsels soms de vorm van een leugen aan.

Mix van acteerwerk en animatiefilm

Hoewel het stuk te boek staat als een monoloog, behelst de voorstelling meer dan een acteur die een tekst brengt op scène. Ook animatiefilm speelt een belangrijke rol in het geheel. Vertrekkend vanuit De Ridders achtergrond als theaterspeler en zijn studie animatiefilm, wilden de makers een theatervoorstelling maken die beide disciplines met elkaar verweeft.

De keuze op het boek van Ivo Victoria viel dan weer omdat daarin alle puzzelstukjes van het concept ineen pasten. 'Ik ben op zoek gegaan naar boeken met een mannelijk hoofdpersonage die interessant waren om te combineren met een animatiefilm', verduidelijkt Tielens. 'Daarin viel onze voorkeur op Victoria's tragikomische boek. De fictiewereld waarin het hoofdpersonage zich ophoudt, biedt veel stof om te verwerken in een animatiefilm.'

Zelfgemaakte animaties

Hedendaags theater kent veel varianten, maar de versmelting met animatiefilm is er één die we niet vaak te zien krijgen. Daarenboven zijn de animaties in deze voorstelling door acteur Zeno De Ridder zelf gecreëerd. 'Iets waar we volgens mij uniek in zijn', denkt Tielens. 'Meestal besteden gezelschappen dergelijke zaken uit.'

Naast de uniciteit van het zelf ontwerpen is het ook een arbeidsintensief maakproces geweest. 'Ik heb alle animaties zelf gemaakt', licht De Ridder toe. 'Daarin kreeg ik veel creatieve vrijheid om stijlen te ontwikkelen en eigen ideeën uit te werken.' Tielens beaamt: 'De stijl waarin de verschillende animaties moesten worden uitgewerkt, was duidelijk, maar er zijn ook animaties die er tussen uitspringen waarbij Zeno helemaal los mocht gehen.'

Hebben de makers met Hoe ik nimmer ook een voorstelling gemaakt die studenten kan aanspreken? De animatiefilm brengt in ieder geval verschillende werelden samen en prikkelt de verbeelding. Eerdere schoolvoorstellingen wezen ook uit dat de animatie bij de monoloog-stijl, waarmee niet iedereen is vertrouwd, een welgekomen toevoeging is. 'Ze voelen zich inhoudelijk aangetrokken tot de thematiek van opgroeien', denkt Tielens ten slotte. 'Wat zich afspeelt, staat dicht bij hun leefwereld. Die herkenbaarheid kan studenten wel aanspreken.'